Road Trippin'

De eerste week in mijn nieuwe kamer is een complete opluchting. Eindelijk weer een normaal persoon om het appartement mee te delen en de privacy van een eigen kamer. Verder was het na een maand studeren wel weer even tijd voor een weekendje weg. Uiteraard ging de tocht weer richting de bergen, want dat is toch iets wat wij Hollanders in ons eigen land niet hebben.

Op 1 oktober was het voor Hilde eindelijk tijd om bij de volwassen mensen te gaan horen. Uiteraard aanleiding voor een feestje, dus kwamen er een groepje exchange studenten eten op zaterdagavond. Omdat ze op dat moment nog te onvolwassen was om zelfstanding een maaltijd in elkaar te zetten, heb ik maar een handje geholpen en lasagne gemaakt. Het resultaat was dat negen mensen bijna bezweken aan overvoeding nadat er ook nog twee enorme taarten en een emmer ijs geserveerd werden. Tonnetje rond zijn we daarna richting downtown gegaan en hebben we een biertje gedronken in Whisky's.

De week begon daarna weer met een potje basketball. Na de afstraffing van vorige week werd het wel tijd om een betere prestatie neer te zetten. Ondertussen had ik op internet toch eens even uitgezocht welke regels er zijn bij basketball, want ik had gemerkt dat zonder deze kennis het wel erg lastig was.
Bij aankomst in de sporthal zag ik dat we een nieuwe ster in ons team hadden. Deze jongen stond al lekker in te schieten toen ik aan kwam lopen en ik was onder de indruk van zijn schotpercentage. Bij het fluitsignaal bleek wel dat we weer met een mannetje minder moesten beginnen. Het andere team ging direct voortvarend van start en doordat we elke keer iemand tekort kwamen, liepen ze al snel uit naar een voorsprong van ruim tien punten. Daarna kwam eindelijk onze vijfde man binnengelopen en konden wij ook echt gaan spelen. Het spel liep al weer een stuk soepeler en ik begin ondertussen een beetje te begrijpen wat ik moet doen. Helaas ben ik de langste van mijn team, wat betekent dat ik altijd tegen “big man” moet spelen. Even een korte uitleg over de termen “tall guy” and “big man”. Ik word continu “tall guy” genoemd, wat niet meer betekent dan lange slungel. “Big man” daarentegen is over het algemeen een 120 kilo wegende boomlange neger die boos kijkt. Ik denk dat de conclusie dus duidelijk is, ik heb het zwaar in die wedstrijden..
Dan weer even terug naar de wedstrijd. In het begin van de tweede helft was de achterstand langzaam ingelopen en kregen we een kans om de wedstrijd te gaan winnen. We speelde erg goed in de verdediging en aanvallend kon ik zowaar ook wat ballen pakken uit de rebound tegen “big man”. Helaas werd de vermoeidheid ons team toch iets teveel en konden zij met een aantal wissels alsnog winnen met zes punten verschil. Volgende week moeten we toch eens proberen de eerste overwinning te pakken.

Ondertussen kwam vrijdag steeds dichterbij en na het inleveren van een paper en het maken van de eerste quiz oftewel toets op donderdag, werd het tijd de spullen te pakken voor de roadtrip in de Rocky Mountains. Thomas moest helaas wegens verplichtingen voor zijn onderzoek afzeggen en dus ging ik samen met Hilde op pad. Vrijdagochtend werd ik opgehaald door de verhuurmaatschappij om de formaliteiten te regelen en kreeg ik de sleutels van onze Dodge Caliber overhandigd.
Nadat we de spullen hadden ingeladen en naar de supermarkt waren geweest om eten voor het weekend in te slaan konden we eindelijk richting de bergen.
Vrijdag zouden we richting Lake Louise gaan waar we een korte hike zouden maken rond Moraine Lake en Lake Louise. Omdat we behoorlijk laat waren en het ook nog eens regende bleef het beperkt tot een bezoek aan Moraine Lake. Dankzij de laaghangende bewolking was het een mysterieus uitzicht over dit prachtige meer.

Bij het plannen van de trip hadden we besloten voor de “Wilderness hostels” te gaan. Deze liggen midden in de bergen en hebben geen stromend water en elektriciteit, back to basic dus.
Het eerste hostel was Mosquito Creek, waar we de warmte van de keuken hebben opgezocht. De temperatuur was namelijk langzaam onder nul aan het raken en we waren ook wel hongerig. Tijdens het koken raakte we aan de praat met Kyle, aardige jongen die hier de familieverplichting van het thanksgiving weekend probeerde te ontduiken. Terwijl Hilde een goede discussie aan het voeren was met Kyle, ging ik eens uitzoeken of we de sauna konden gebruiken, want ondanks het ontbreken van stromend water en elektriciteit was deze luxe wel aanwezig. Mark de hostelmanager gaf me een krant en wenste me veel plezier met het aansteken van het haardvuur waarmee de sauna verhit werd. Na een half uurtje ging ik even kijken of het vuur al lekker brandde en kreeg de schrik van m’n leven… De sauna stond helemaal vol met rook en ik kreeg visoenen van een uitgebrand houten huisje. Meteen de vuurhaard opgedaan en hoestend van de rook er een emmer water overheen gegooid om het vuur te doven. Toen zag ik wat er was gebeurd, de schoorsteen was losgeraakt en in plaats van de rook naar buiten te laten, bleef alles binnen hangen. Met knikkende knieën naar Mark gelopen en gevraagd of hij even mee wilde komen. Uiterst koel vertelde hij me dat dit vaker gebeurde en zette de schoorsteen weer vast. Opgelucht ben ik het vuur maar weer gaan aansteken. Toen ik daarna terugliep naar de keuken werd ik helemaal blij, het sneeuwde!
Grote vlokken vielen naar beneden terwijl wij gebruik gingen maken van de sauna, was wel verdiend na een middag autorijden en een korte hike. Geen stromende water betekent dat er geen douche is. De keuze om af te koelen van de sauna was dus of de half bevroren beek of de dikke laag sneeuw. Het werd rollen door de sneeuw en ja, daar koel je van af.

De volgende ochtend na het maken van de lunch op pad naar Peyto Lake. Een van de plekken waar ik al eerder was geweest en die een onuitwisbare indruk op me heeft achtergelaten. Dit meer in de vorm van een hondenhoofd is echt een van de mooiste die ik ooit gezien. De sneeuw had ondertussen plaatsgemaakt voor een strakblauwe lucht en ondanks de temperatuur van -1° Celsius heerlijk weer om te hiken. Daarna doorgereden naar Bow Lake, waar we een behoorlijk lange hike hebben gemaakt rond het meer. Ik denk dat de onderstaande foto’s genoeg zeggen.

Nadat we onderweg een warme chocomelk hebben gedronken konden we op weg naar het Rampart Creek Hostel. Wederom een plek met een sauna, dé manier om toch een beetje schoon te worden. Tijdens het koken aan de praat geraakt met de andere mensen in het hostel en ook zij vonden de sauna een goed idee. Na de eerdere houtgestookte sauna-ervaring mocht ik weer het vuur regelen. En gelukkig “thunder never strikes twice” en dit keer ging het zonder gebroken-schoorsteen-incident. Afkoelen was deze keer in de beek van ongeveer 3° Celsius, terwijl de buitentemperatuur al onder nul begon te raken. Na afloop met iedereen rond het kampvuur gezeten en hoe kan het anders, marshmallows geroosterd.

Op zondag gingen we op weg naar Jasper. Een rit van ongeveer 150 kilometer door het gebied met gletsjers. Onderweg hebben we een mooie hike gemaakt met een fantastisch uitzicht op de gletsjer. In het routeboekje stond dat dit het hoogteverschil wel mee zou vallen, maar niets was minder waar, het pad was 1,5 uur lang steil omhoog. Na een uurtje werd Hilde steeds stiller en werd ik een beetje verontrust. Toch maar even gestopt voor een boterhammetje en wat zuurstof, want op die moment kun je de hoogte toch wel merken. Gelukkig kwamen er alweer wat prikkelde opmerkingen uit de hoek waar Hilde zat en ik begreep dat ze weer tot leven was gekomen. Later die dag ook nog een andere toch van 2,5 uur gemaakt die langs een hele groep watervallen liep. Dankzij de kou waren de paden behoorlijk glibberig van het ijs en waren de watervallen gedeeltelijk bedekt met ijs.

Aan het eind van deze hike stapten we behoorlijk vermoeid in de auto en besloten we in plaats van zelf te koken, wat te eten in Jasper. Daarna was het tijd om ons Hostel op te zoeken. Een van de mensen die ik had gesproken bij een ander hostel was helemaal lyrisch over de plek van dit hostel, namelijk hoog op de berg met de naam Mount Edith Cavell en met een gletsjer in de buurt. Dit hostel was te bereiken via een heel smal weggetje van ongeveer 11 kilometer. Met een gemiddelde snelheid van 20 km/h duurt dat wel een even.
De buitentemperatuur was hier al flink onder nul terechtgekomen, dus bij aankomst bij het hostel snel het warme haardvuur opgezocht. Dit hostel bleek overigens nog meer basic dan de andere twee. In plaats van gaskachels in de slaapruimte stond hier een houtkachel de ruimte te verwarmen. De andere mensen in het hostel vertelden ons dat het afgelopen nacht bloedheet was geweest in de slaapruimte en we hadden allebei rekening gehouden met hitte. Helaas bleek deze nacht totaal anders. In plaats van hitte heb ik hier de koudste nacht ooit gehad. het haardvuur was redelijk vroeg uitgegaan en met een buitentemperatuur van -10° Celsius, zal de slaapcabine niet veel warmer zijn geweest. Nadat ik met een trainingsbroek, twee shirts en een fleecejack het nog koud had, was ik bijna van plan op te staan in de auto op te zoeken. Na een hele slechte nachtrust zijn we de volgende dag verder de berg opgegaan. We waren aangeraden om hier ook nog even een stukje te hiken want het was daar erg mooi. Hier was geen woord van gelogen, wat een fantastische plek om te lopen!

Na een hike van anderhalf uur snel de auto ingestapt want we hadden een tocht van ruim 500 kilometer voor de boeg richting Calgary, waar een thanksgiving diner op ons stond te wachten. Tijdens deze rit zorgden de diverse cd’s van de Red Hot Chili Peppers en Matchbox 20 voor de perfecte roadtrip muziek. Bij Lake Louise nog even een stop gemaakt en met een korte hike even de benen gestrekt voor de resterende 2,5 uur richting Calgary. Uiteraard waren wij niet de enige die het grandioze plan hadden om met dit lange weekend de bergen in te gaan, dus het was erg druk op de weg naar Calgary. Nadat we de auto afgetankt hadden moest ik de auto ergens parkeren op het universiteitsterrein. Dit werd een compleet drama. Nergens openbare plaatsen waar een auto mocht blijven staan tijdens de nacht. Op dat moment heb ik iemand van de campus-security gevraagd en hij gaf me het advies op de “event parking” te parkeren en voor zeven uur ’s ochtends de auto te verplaatsen naar de parkeergarage. Zijn advies dus opgevolgd en om 6:45 de auto verplaatst, nee een ochtendmens zal ik nooit worden…

Maar zoals gezegd konden we na de broodnodige douche aanschuiven bij het thanksgiving diner. Thomas en Eric hadden hard gewerkt om dit feestmaal met een zes kilo wegende kalkoen in elkaar te zetten. Met acht mensen hebben we geprobeerd deze maaltijd weg te werken, maar dat is niet gelukt. Op deze avond werd gelijk het vooroordeel “Duitsers zijn niet sympathiek” bevestigd. Nadat Nils eerst al weigerde een van de koks richting de supermarkt te brengen met zijn huurauto en wij dat hebben gedaan. wilde hij pas na enig aandringen ijs kopen voor het nagerecht. Tijdens het eten zaten hij en zijn, vanuit Duitsland overgekomen, vriendinnetje naast me en hebben zij zich met geen enkel gesprek aan tafel bemoeid. Op de vraag of hij wilde helpen met de afwas begon hij tot 5 keer tegen te sputteren en besloot hij terug te gaan naar zijn appartement. Rare lui die Duitsers….