Laatste hike

Na een weekend vol gezellige feestjes was het deze week even “game over”. Ik was op zondag naar het park gegaan en voelde ’s avonds een griepje opkomen. De rest van de week ben ik dan ook ziekjes geweest en ik pruttel nog een beetje na.

Ondanks dat ik weinig woorden heb vuil gemaakt aan de studie, kreeg ik deze week de eerste resultaten binnen. De quiz en de groepsopdracht beide afgesloten met een “B” wat ongeveer gelijk staat aan een zeven in Nederland. Niet echt ontevreden alleen jammer dat de groepsopdracht flink omlaag gehaald is door de inspanningen van mijn groepgenoten. Mijn stuk was namelijk wel goed beoordeeld. Maar goed, ik moet eerlijk bekennen dat de studie niet de allerhoogste prioriteit heeft...

Dit weekend stond er namelijk weer een hike op het programma. Het zou bijna gaan vervelen, maar dit was waarschijnlijk de laatste mogelijkheid voordat de winter echt gaat beginnen.
De voorbereidingen begonnen donderdagavond. Na veel discussie en uitzoeken hoe de condities in de verschillende gebieden waren, was het plan dan eindelijk duidelijk. We gingen naar Kananaskis, nee geen typefout.
Zaterdagochtend met Tom om de huurauto gegaan. Voor de zekerheid gevraagd of hij vaker met een automatische versnellingsbak had gereden en na een ontwijkende antwoord verteld dat hij z’n linkerbeen NIET mocht gebruiken. Uiteraard waren we alsnog bij de eerste remactie aan het “voorruitkoppen”, met links remmen gaat namelijk een stuk minder gecontroleerd.
Na een kleine twee uur kwamen we dan op onze hikelocatie. Dikke jassen aan want er stond een straffe wind. Nadat we tussen de bomen kwamen, ging het beter en konden de handschoenen uit en de mutsen af. Het pad ging stijl omhoog en na een tijdje kwamen we in de diepe sneeuw terecht, erg mooi. Na twee uur even gestopt voor lunch en besloten dat we naar de top zouden gaan, want dat moest wel een fantastisch uitzicht opleveren. Hilde bleef achter om sneeuwpoppen te bouwen en ik ging samen met Nils en Tom verder omhoog. Na ongeveer drie keer dood gaan en bijna van de berg gewaaid te zijn, kwamen we aan op de top. En ik kan niet anders zeggen dat het uitzicht de barre tocht waard was, geweldig!
Nadat we vermoeid aangekomen waren bij de auto, gingen we op weg naar Calgary.

Naast de hike stond een nog groter avontuur op het programma, naar CostCo. Of in ieder geval de andere mensen die mee zouden gaan, die waren overenthousiast. CostCo is een soort Makro waar je alles in té grote verpakkingen kunt kopen. Het kon mij niet warm maken, maar uiteraard heb ik ook wat dingen in bulk aangeschaft die me normaal aardig wat meer zouden kosten. De kassa was een feest op zich. We kwamen aan met vijf winkelwagens aan en die moesten dankzij het pasjessysteem tegelijk worden afgerekend. Met een kleine $ 700,- aan boodschappen gingen we naar de auto, een 6 persoons minivan. Deze zakte bijna door z’n assen en Tom was enorm nerveus dat de auto kapot zou gaan. Uiteindelijk kwamen we heelhuids aan bij de universiteit en kon ook hij weer lachen. Voor mij wel de laatste keer CostCo, want het hele circus was niet helemaal aan mij besteed.
Heb daarna iedereen uitgenodigd om te komen eten en onder het genot van een biertje een avondje grappen zitten maken.
’s Ochtends zou ik met Tom naar een skibeurs gaan, want ik zoek nog een skibroek. Toen ik m’n ogen open deed, was de wereld wit. Dit keer geen laf sneeuwbuitje, maar 30/40 cm en -9 ◦ celcius. De beurs bleek waardeloos en na een half uurtje rondlopen zijn we weer terug gegaan naar de universiteit. Daarna had ik afgesproken met Huichang, het Taiwanese meisje. Zij had een kaartje over voor het theater op de universiteit en vroeg of ik mee wilde. Ik had een brave voorstelling verwacht, maar het werd er een vol dronkenschap, sex en geweld. Best een interessante voorstelling, maar andere mensen konden het minder goed waarderen en verlieten de zaal al na een aantal minuten.

Sneeuw!

Na een fantastisch weekend in de bergen, was het toch ook eens tijd om echt te beginnen met studeren.

Nadat ik met moeite de bergen achter me had gelaten, wist ik dat er een hoop deadlines dichterbij aan het komen waren. Na het schrijven van een aantal papers werd het ook tijd om af te spreken met m’n projectgroepjes. Ik heb me flink verbaasd over de instelling van de Canadese groepsgenoten. Niemand neemt initiatief en na veel moeite kwamen de projecten eindelijk van de grond. Tijdens een van de meetings kwam het erop neer dat ik alle onderwerpen voor discussie moest aandragen en invulling geven aan de inhoud van het verslag. Daarna begon het grote delegeerproces, waarbij ik na het opstarten van het verslag mezelf verder buiten de rapportage heb gehouden. Nu maar hopen dat ze er iets moois van gemaakt hebben.

In Calgary is ook de eerste sneeuw gevallen. Nadat ik op ’s ochtends wakker werd, was de wereld ineens wit. Blijft toch altijd een mooi gezicht en de Campus ziet er ineens heel anders uit. Een aantal dagen later kwam Kevin, m’n nieuw huisgenoot de woonkamer ingelopen en vertelde me dat er een ree onder z’n raam stond. Wildlife on campus, vast een van de extra features van Residence Service.

Dat weekend was er weer een verjaardagsfeestje, dit keer van Johnathan. Hij werd 27 en omdat zijn enkel het had begeven tijdens een potje squash, moesten er natuurlijk grappen over rollators/ rolstoelen worden gemaakt. Na een goede pizzamaaltijd en de nodige biertjes/ Jägermeister gingen we op weg naar Mynt. Van te voren hadden we al gehoord dat deze club een streng deurbeleid heeft, dus alle jongens, inclusief ik, moesten om nette schoenen. Iedereen had een setje splinternieuwe schoenen aan en we konden dus op weg naar Mynt. Met de taxi erheen werd wat vervelend, want taxi nummer twee liet lang op zich wachten. Groep één was daarna vrij snel binnen in de club, maar ik zat in de andere groep. Langzaam was de rij aan het groeien, maar wij hadden “maar” vijf mensen voor ons, dan verwacht je snel binnen te zijn. Helaas, het deurbeleid kende een twee rijen systeem. Rij één voor de “hot chicks” en mannen op de gastenlijst en de andere rij voor de rest. De eerste rij kan zo goed als direct doorlopen, maar wij hebben er een klein uur over gedaan om binnen te komen... De club zelf was overigens een stuk minder bijzonder dan beloofd, maar toch wel een goede avond gehad.

Na een wedstrijd overgeslagen te hebben, heb ik ook weer een potje basketbal gespeeld. Deze week stond een wedstrijd tegen de ongeslagen koploper op het programma. Uiteraard was er weer een “big man”, maar dit keer had hij ook een aantal grote vrienden meegenomen. Gelukkig konden we dit keer eens starten met een complete ploeg en hoefde we niet te beginnen met het wegwerken van een enorme achterstand. Toch konden we niet voorkomen dat we enkele punten achterstand opliepen. In de door ons team aangevraagde time-out, hebben we even een nieuwe tactiek besproken om te proberen de achterstand in te lopen. Dit leek het gewenste effect te hebben, want vlak voor de rust kwamen we op vier punten voorsprong!
De tweede helft begonnen we daarom met goede hoop, maar onze tegenstander besloot anders. Zij gingen meteen met volle kracht er tegenaan en hadden een nieuwe speler die veel punten scoorde. Ondanks het maken van een aantal overtredingen onder de basket, konden we het tempo er niet uitkrijgen. Met tien punten achterstand werd het tijd om een time-out aan te vragen, want dit ging iets te snel. Helaas heeft ons team geen wisselsspelers en brak de vermoeidheid ons op. De tegenstanders liepen langzaam uit naar een pijnlijke voorsprong van twintig punten en enigszins teleurgesteld liepen we daarna het veld uit. Na afloop was het weer eens tijd om bij te praten met m’n Canadese buddy, Ryan. Ik had hem alleen de eerste week echt gesproken en daarna heb ik elke keer z’n aanbiedingen moeten afslaan omdat ik andere plannen had. Gezellig avondje gehad in the Den, maar ook iets meer biertjes gedronken dan gepland.

Een van de Taiwanese meisjes van trip in de Rockies is bezig met cursus Engels op de University of Calgary. Ik had nog een paar keer gemaild om wat foto’s uit te wisselen en ze wilde me ook uitnodigen om te komen eten bij haar gastgezin. Omdat een goede maaltijd nooit verkeerd is, besloot ik natuurlijk in te gaan op haar aanbod. Afgesproken bij de C-train en vanaf daar op weg naar het gastgezin. Haar gastgezin zijn Canadezen en zoals het hoort, wonen ze in een traditoneel houten huis. Erg goed voor de ultimate Canada experience!
Leuke gesprekken gehad met het Canadese gastgezin en direct een beetje zitten discussieren met “host dad”, want die is filosoof. Na een heerlijke maaltijd met zalm en wijn, besloot ik dat het om half 12 toch echt eens tijd was om richting de universiteit te gaan.

Na het gebruikelijke potje squash op vrijdag, weer met een aantal studenten naar the Den gegaan. Het is ondertussen nationale sport geworden om onzin zo geloofwaardig te brengen en kijken wanneer iedereen het door heeft. Tom kwam aan met een fantastisch verhaal dat hij in het leger had gezeten. Nou was dit niet gelogen, maar op de vraag welke taken hij daar had, kwam een erg mooi verhaal. Hij vertelde dat hij op missies was geweest in Afganistan en Irak en dat hij scherpschutter was. Natuurlijk werd er hartelijk gelachen, maar Tom ging bloedserieus verder. Op de vraag van iemand of hij mensen had gedood, kwam het antwoord dat hij 35 mensen had omgelegd en dat het zeer triest was. Ondertussen vertrok hij geen spier en begonnen de lachende gezichten uit hun plooi te vallen, zou het dan toch echt zijn?
Twee minuten later kon Tom het zelf toch ook niet meer houden, het verhaal was verzonnen...
Uiteraard is Tom vanaf nu omgedoopt tot Killer van de universiteit!

Zaterdag was er weer eens een feestje, dit keer in het appartement van Hilde en haar huisgenoten. Ze hadden veel mensen uitgenodigd en met ongeveer 25 mensen was het huis goed gevuld. Prima avond gehad en om 3:30 toch eens naar huis gewaggeld. De volgende dag stond Shelley op m’n voicemail, want ze was voor een aantal dagen terug in Calgary. Op de zondag genoten van het heerlijke weer en koffie gedronken in het park. Goede manier om de toch wel aanwezige kater te verwerken.

Road Trippin'

De eerste week in mijn nieuwe kamer is een complete opluchting. Eindelijk weer een normaal persoon om het appartement mee te delen en de privacy van een eigen kamer. Verder was het na een maand studeren wel weer even tijd voor een weekendje weg. Uiteraard ging de tocht weer richting de bergen, want dat is toch iets wat wij Hollanders in ons eigen land niet hebben.

Op 1 oktober was het voor Hilde eindelijk tijd om bij de volwassen mensen te gaan horen. Uiteraard aanleiding voor een feestje, dus kwamen er een groepje exchange studenten eten op zaterdagavond. Omdat ze op dat moment nog te onvolwassen was om zelfstanding een maaltijd in elkaar te zetten, heb ik maar een handje geholpen en lasagne gemaakt. Het resultaat was dat negen mensen bijna bezweken aan overvoeding nadat er ook nog twee enorme taarten en een emmer ijs geserveerd werden. Tonnetje rond zijn we daarna richting downtown gegaan en hebben we een biertje gedronken in Whisky's.

De week begon daarna weer met een potje basketball. Na de afstraffing van vorige week werd het wel tijd om een betere prestatie neer te zetten. Ondertussen had ik op internet toch eens even uitgezocht welke regels er zijn bij basketball, want ik had gemerkt dat zonder deze kennis het wel erg lastig was.
Bij aankomst in de sporthal zag ik dat we een nieuwe ster in ons team hadden. Deze jongen stond al lekker in te schieten toen ik aan kwam lopen en ik was onder de indruk van zijn schotpercentage. Bij het fluitsignaal bleek wel dat we weer met een mannetje minder moesten beginnen. Het andere team ging direct voortvarend van start en doordat we elke keer iemand tekort kwamen, liepen ze al snel uit naar een voorsprong van ruim tien punten. Daarna kwam eindelijk onze vijfde man binnengelopen en konden wij ook echt gaan spelen. Het spel liep al weer een stuk soepeler en ik begin ondertussen een beetje te begrijpen wat ik moet doen. Helaas ben ik de langste van mijn team, wat betekent dat ik altijd tegen “big man” moet spelen. Even een korte uitleg over de termen “tall guy” and “big man”. Ik word continu “tall guy” genoemd, wat niet meer betekent dan lange slungel. “Big man” daarentegen is over het algemeen een 120 kilo wegende boomlange neger die boos kijkt. Ik denk dat de conclusie dus duidelijk is, ik heb het zwaar in die wedstrijden..
Dan weer even terug naar de wedstrijd. In het begin van de tweede helft was de achterstand langzaam ingelopen en kregen we een kans om de wedstrijd te gaan winnen. We speelde erg goed in de verdediging en aanvallend kon ik zowaar ook wat ballen pakken uit de rebound tegen “big man”. Helaas werd de vermoeidheid ons team toch iets teveel en konden zij met een aantal wissels alsnog winnen met zes punten verschil. Volgende week moeten we toch eens proberen de eerste overwinning te pakken.

Ondertussen kwam vrijdag steeds dichterbij en na het inleveren van een paper en het maken van de eerste quiz oftewel toets op donderdag, werd het tijd de spullen te pakken voor de roadtrip in de Rocky Mountains. Thomas moest helaas wegens verplichtingen voor zijn onderzoek afzeggen en dus ging ik samen met Hilde op pad. Vrijdagochtend werd ik opgehaald door de verhuurmaatschappij om de formaliteiten te regelen en kreeg ik de sleutels van onze Dodge Caliber overhandigd.
Nadat we de spullen hadden ingeladen en naar de supermarkt waren geweest om eten voor het weekend in te slaan konden we eindelijk richting de bergen.
Vrijdag zouden we richting Lake Louise gaan waar we een korte hike zouden maken rond Moraine Lake en Lake Louise. Omdat we behoorlijk laat waren en het ook nog eens regende bleef het beperkt tot een bezoek aan Moraine Lake. Dankzij de laaghangende bewolking was het een mysterieus uitzicht over dit prachtige meer.

Bij het plannen van de trip hadden we besloten voor de “Wilderness hostels” te gaan. Deze liggen midden in de bergen en hebben geen stromend water en elektriciteit, back to basic dus.
Het eerste hostel was Mosquito Creek, waar we de warmte van de keuken hebben opgezocht. De temperatuur was namelijk langzaam onder nul aan het raken en we waren ook wel hongerig. Tijdens het koken raakte we aan de praat met Kyle, aardige jongen die hier de familieverplichting van het thanksgiving weekend probeerde te ontduiken. Terwijl Hilde een goede discussie aan het voeren was met Kyle, ging ik eens uitzoeken of we de sauna konden gebruiken, want ondanks het ontbreken van stromend water en elektriciteit was deze luxe wel aanwezig. Mark de hostelmanager gaf me een krant en wenste me veel plezier met het aansteken van het haardvuur waarmee de sauna verhit werd. Na een half uurtje ging ik even kijken of het vuur al lekker brandde en kreeg de schrik van m’n leven… De sauna stond helemaal vol met rook en ik kreeg visoenen van een uitgebrand houten huisje. Meteen de vuurhaard opgedaan en hoestend van de rook er een emmer water overheen gegooid om het vuur te doven. Toen zag ik wat er was gebeurd, de schoorsteen was losgeraakt en in plaats van de rook naar buiten te laten, bleef alles binnen hangen. Met knikkende knieën naar Mark gelopen en gevraagd of hij even mee wilde komen. Uiterst koel vertelde hij me dat dit vaker gebeurde en zette de schoorsteen weer vast. Opgelucht ben ik het vuur maar weer gaan aansteken. Toen ik daarna terugliep naar de keuken werd ik helemaal blij, het sneeuwde!
Grote vlokken vielen naar beneden terwijl wij gebruik gingen maken van de sauna, was wel verdiend na een middag autorijden en een korte hike. Geen stromende water betekent dat er geen douche is. De keuze om af te koelen van de sauna was dus of de half bevroren beek of de dikke laag sneeuw. Het werd rollen door de sneeuw en ja, daar koel je van af.

De volgende ochtend na het maken van de lunch op pad naar Peyto Lake. Een van de plekken waar ik al eerder was geweest en die een onuitwisbare indruk op me heeft achtergelaten. Dit meer in de vorm van een hondenhoofd is echt een van de mooiste die ik ooit gezien. De sneeuw had ondertussen plaatsgemaakt voor een strakblauwe lucht en ondanks de temperatuur van -1° Celsius heerlijk weer om te hiken. Daarna doorgereden naar Bow Lake, waar we een behoorlijk lange hike hebben gemaakt rond het meer. Ik denk dat de onderstaande foto’s genoeg zeggen.

Nadat we onderweg een warme chocomelk hebben gedronken konden we op weg naar het Rampart Creek Hostel. Wederom een plek met een sauna, dé manier om toch een beetje schoon te worden. Tijdens het koken aan de praat geraakt met de andere mensen in het hostel en ook zij vonden de sauna een goed idee. Na de eerdere houtgestookte sauna-ervaring mocht ik weer het vuur regelen. En gelukkig “thunder never strikes twice” en dit keer ging het zonder gebroken-schoorsteen-incident. Afkoelen was deze keer in de beek van ongeveer 3° Celsius, terwijl de buitentemperatuur al onder nul begon te raken. Na afloop met iedereen rond het kampvuur gezeten en hoe kan het anders, marshmallows geroosterd.

Op zondag gingen we op weg naar Jasper. Een rit van ongeveer 150 kilometer door het gebied met gletsjers. Onderweg hebben we een mooie hike gemaakt met een fantastisch uitzicht op de gletsjer. In het routeboekje stond dat dit het hoogteverschil wel mee zou vallen, maar niets was minder waar, het pad was 1,5 uur lang steil omhoog. Na een uurtje werd Hilde steeds stiller en werd ik een beetje verontrust. Toch maar even gestopt voor een boterhammetje en wat zuurstof, want op die moment kun je de hoogte toch wel merken. Gelukkig kwamen er alweer wat prikkelde opmerkingen uit de hoek waar Hilde zat en ik begreep dat ze weer tot leven was gekomen. Later die dag ook nog een andere toch van 2,5 uur gemaakt die langs een hele groep watervallen liep. Dankzij de kou waren de paden behoorlijk glibberig van het ijs en waren de watervallen gedeeltelijk bedekt met ijs.

Aan het eind van deze hike stapten we behoorlijk vermoeid in de auto en besloten we in plaats van zelf te koken, wat te eten in Jasper. Daarna was het tijd om ons Hostel op te zoeken. Een van de mensen die ik had gesproken bij een ander hostel was helemaal lyrisch over de plek van dit hostel, namelijk hoog op de berg met de naam Mount Edith Cavell en met een gletsjer in de buurt. Dit hostel was te bereiken via een heel smal weggetje van ongeveer 11 kilometer. Met een gemiddelde snelheid van 20 km/h duurt dat wel een even.
De buitentemperatuur was hier al flink onder nul terechtgekomen, dus bij aankomst bij het hostel snel het warme haardvuur opgezocht. Dit hostel bleek overigens nog meer basic dan de andere twee. In plaats van gaskachels in de slaapruimte stond hier een houtkachel de ruimte te verwarmen. De andere mensen in het hostel vertelden ons dat het afgelopen nacht bloedheet was geweest in de slaapruimte en we hadden allebei rekening gehouden met hitte. Helaas bleek deze nacht totaal anders. In plaats van hitte heb ik hier de koudste nacht ooit gehad. het haardvuur was redelijk vroeg uitgegaan en met een buitentemperatuur van -10° Celsius, zal de slaapcabine niet veel warmer zijn geweest. Nadat ik met een trainingsbroek, twee shirts en een fleecejack het nog koud had, was ik bijna van plan op te staan in de auto op te zoeken. Na een hele slechte nachtrust zijn we de volgende dag verder de berg opgegaan. We waren aangeraden om hier ook nog even een stukje te hiken want het was daar erg mooi. Hier was geen woord van gelogen, wat een fantastische plek om te lopen!

Na een hike van anderhalf uur snel de auto ingestapt want we hadden een tocht van ruim 500 kilometer voor de boeg richting Calgary, waar een thanksgiving diner op ons stond te wachten. Tijdens deze rit zorgden de diverse cd’s van de Red Hot Chili Peppers en Matchbox 20 voor de perfecte roadtrip muziek. Bij Lake Louise nog even een stop gemaakt en met een korte hike even de benen gestrekt voor de resterende 2,5 uur richting Calgary. Uiteraard waren wij niet de enige die het grandioze plan hadden om met dit lange weekend de bergen in te gaan, dus het was erg druk op de weg naar Calgary. Nadat we de auto afgetankt hadden moest ik de auto ergens parkeren op het universiteitsterrein. Dit werd een compleet drama. Nergens openbare plaatsen waar een auto mocht blijven staan tijdens de nacht. Op dat moment heb ik iemand van de campus-security gevraagd en hij gaf me het advies op de “event parking” te parkeren en voor zeven uur ’s ochtends de auto te verplaatsen naar de parkeergarage. Zijn advies dus opgevolgd en om 6:45 de auto verplaatst, nee een ochtendmens zal ik nooit worden…

Maar zoals gezegd konden we na de broodnodige douche aanschuiven bij het thanksgiving diner. Thomas en Eric hadden hard gewerkt om dit feestmaal met een zes kilo wegende kalkoen in elkaar te zetten. Met acht mensen hebben we geprobeerd deze maaltijd weg te werken, maar dat is niet gelukt. Op deze avond werd gelijk het vooroordeel “Duitsers zijn niet sympathiek” bevestigd. Nadat Nils eerst al weigerde een van de koks richting de supermarkt te brengen met zijn huurauto en wij dat hebben gedaan. wilde hij pas na enig aandringen ijs kopen voor het nagerecht. Tijdens het eten zaten hij en zijn, vanuit Duitsland overgekomen, vriendinnetje naast me en hebben zij zich met geen enkel gesprek aan tafel bemoeid. Op de vraag of hij wilde helpen met de afwas begon hij tot 5 keer tegen te sputteren en besloot hij terug te gaan naar zijn appartement. Rare lui die Duitsers….