Good bye Calgary, Welcome home...

Na 4,5 maand was het dan zo ver, afscheid nemen van Calgary en de mooie tijd. Back to reality in Nederland waar weer nieuwe dingen staan te wachten.

De laatste tien dagen in Calgary vlogen voorbij. Nog een paar keer biertjes wezen drinken met m’n vrienden en rondhangen in de stad of de campus. Daarnaast ben ik het laatste weekend nog naar Banff geweest om echt afscheid te nemen van de bergen. Zaterdagmiddag werd ik opgehaald door een van de medewerkers van het autoverhuurbedrijf, die me ondertussen ook echt als vaste klant gaan beschouwen. Altijd een leuk praatje en omdat een van deze jongens ook eens op uitwisseling is geweest in Europa, zijn er gespreksonderwerpen genoeg.
Het weer was prima en gelukkig met een graadje of -10 niet te koud. De spaarpot begon langzaam toch wat leeg te raken, dus in plaats van skiën hebben we besloten nog een keertje te hiken met snowboots.
Dit keer verbleven we niet in een basic hostel, maar een hotel in Banff. Leuk stadje wat er sprookjesachtig uitziet in de sneeuw.

Na mijn terugkomst in Calgary werd het ook langzaam tijd om de spullen in te pakken en me voor te bereiden voor het vertrek richting Nederland. Ondertussen begon de studie in Nederland ook alweer in m’n nek te hijgen, want omdat ik de eerste colleges gemist had, moest ik vervangende opdrachten inleveren. Gelukkig kreeg ik hiervoor een aantal dagen uitstel.
Bij het verzamelen van m’n spullen begon ik toch wat angstig te raken, hoe ga ik dit allemaal in mijn twee koffers krijgen?! Met een beetje passen en meten, ging zo goed als alles mee.
Op de dag van vertrek bleek mijn huisgenoot de zogenaamd geregelde auto niet voor elkaar gekregen te hebben. Gelukkig belde nog een van m’n Canadese vrienden om afscheid te nemen en bood zij me een lift aan. Op het vliegveld bleken mijn koffers te zwaar, maar nadat ik enkele boeken verdeelde over twee rugzakken, zat ik precies met alles aan het maximum gewicht. Soms heb je wel een beetje geluk nodig. De vlucht begon met ruim twee uur vertraging, want er was een defect aan het drinkwatersysteem. Na het nemen van een slaappil heb ik verder erg weinig meegekregen van de vlucht naar Frankfurt. De geur van ontbijt maakte me wakker en twee uur later stond ik op Duitse grond. Helaas was mijn aansluitende vlucht richting Amsterdam al vertrokken, dus zou ik vier uur moeten doorbrengen op het vliegveld. Omdat ik niet wist welke vlucht ik had en op welke gate deze zou vertrekken, liep ik naar de eerste gate die ik tegenkwam. Voordat ik iets kon zeggen, vroeg de medewerker of ik nog mee moest op de vlucht naar Amsterdam. Ik vertelde hem dat ik niet op deze vlucht zat, maar wel graag mee zou willen. Kort overleg was voldoende om te besluiten me mee te nemen en ik kon direct instappen om te vertrekken. In het kleinste vliegtuig op het vliegveld, gingen we op weg naar Nederland. Na een kop koffie en een broodje, werd de landing ingezet en was ik nog redelijk op tijd in Amsterdam. Daar stonden m’n ouders en zusje al een paar uur te wachten. M’n koffers bleken helaas de vlucht niet gehaald te hebben, maar deze werden de volgende ochtend netjes thuis afgeleverd, scheelde weer een hoop sjouwen.

En zo vlogen de maanden veel te snel voorbij. Het leven in Nederland is alweer helemaal van start en ik heb het gevoel niet weggeweest te zijn. Gelukkig zijn de herinneringen nog steeds fantastisch en wie weet komt er over een poosje wel weer een nieuw buitenlands avontuur...

Fernie

Na een laatste nacht illegaal slapen in mijn appartement was het dan eindelijk tijd voor vakantie. Tien dagen winterpret.

Daar stonden we dan voor het appartementencomplex van Erik. Een grote stapel met dozen bier en tientallen tassen vol met eten. Daarnaast nog de normale bagage, drie paar ski’s en twee snowboards. Met dodelijke precisie werd alles ingeladen en was de auto vol. Even na drie uur was iedereen ingestapt en kon de vier uur durende reis naar Fernie beginnen. Met enig geklaag over de beperkte zitruimte, kwamen we om een uurtje of zeven aan in het hostel en gingen de twee 19 inch pizza’s de oven in.
De volgende dag zouden we vroeg op pad gaan om als eerste de piste op te gaan. Een plan wat jammerlijk mislukte doordat mijn kamergenoten Erik, Sophia en ik veel te laat opstonden. Ondertussen wel genoeg skipret gehad die dag, want ik ging met de wat meer ervaren snowboarders mee de diepe sneeuw in. Uiteraard behoorlijk doorbijten, maar wel enorm gaaf. De laatste runs was de kracht echt helemaal weg. Totaal “out of control” wist ik nog wel beneden te komen en ik realiseerde me dat ik echt teveel had gedaan voor de eerste dag. Het was kerstavond en dat is de avond waarop de zweden een kerstmaaltijd hebben. Erik en Sophia zijn Zweeds, dus dat moest gevierd worden. Op naar een restaurant wat Zweeds kerstdiner had en lekker gegeten. Veel vis en uiteraard de welbekende Swedish meatballs.

Terwijl wij heerlijk lagen te slapen was er buiten een enorme bult sneeuw aan het vallen. Meer dan 20 cm verse sneeuw maakt iedereen blij en uiteraard werd direct de diepe sneeuw opgezocht. De benen deden goed pijn, maar uiteraard was opgeven geen optie. Het skiën gaat er op vooruit en de snowboarders hoeven niet eens enorm lang op mij te wachten bij de lift.
Na een goede steak als kerstdiner was het Discovery Channel time. Totaal uitgeteld lagen Sophia; Erik; Lars en ik te kijken naar de “crab fishing” marathon uitzending. Ik kan je vertellen dat je zo’n krabfuik niet wil kwijtraken, want die kosten $800,-!

Na drie dagen skiën was het voor mij tijd om een dagje vrij te nemen. Het was een verademing om even te chillen in het hostel en niks te doen. Later die week kwam John met de Greyhound over uit Calgary en werden ’s avonds de bloementjes buiten gezet in het nachtleven van Fernie. Een paar uur later, een beetje alcohol, met één contactlens en zonder de kwijtgeraakte sjaal liep ik terug naar het hostel. Ondertussen was Sophia verstoppertje met mij aan het spelen, zonder dat ik daar iets van af wist. Uiteraard was de volgende dag redelijk pittig. John had nog niet geskied dit jaar en ik had beloofd die dag wel te gaan. Daar had ik uiteraard spijt van, maar eenmaal op de lange latten was het best wel lekker.
Tijdens oud&nieuw hadden we een goed diner met aansluitend een feest. Was een leuke avond, maar dankzij een lange dag skiën en nog wat moeite met de alcohol ging om een uurtje of 2:30 toch wel het licht uit. Na nog een dagje rondhangen in Fernie begon het gevecht om de auto weer volgeladen te krijgen. Één persoon meer, maar zonder de bult boodschappen. Met fantastische inbouwtechnieken pastte alles in de auto. Voordeel van mijn lengte, ik zat voorin en had de best plek. Na 4 uur rijden kwamen we weer aan in Calgary en was het fantastische ski-avontuur voorbij.

Daarnaast zal ik het studiegedeelte ook nog eens aanhalen. Ik zou het bijna vergeten, maar de resultaten van mijn vakken zijn binnen. B’s voor het statistiekvak en Global Strategic Management en een B- voor Strategic Management. Ik ben vooral erg blij met het resultaat voor het statistiekvak van het Phd programma. Heb er erg hard voor gewerkt en dus met een ruime voldoende afgesloten. Dit betekent dat ik geen statistiekvak meer hoef te volgen aan de Erasmus en dat scheelt me weer een aantal maanden studievertraging.

Inpakken

Dankzij de onverbiddelijke instelling van Residence Service is het deze week tijd om de sleutels in te leveren van mijn appartament. Gelukkig staat er direct erna een skitrip van 10 dagen voor de boeg.

De weken vliegen hier voorbij en ook deze week is daar geen uitzondering op. Na een aantal dagen gevuld met afscheid nemen van mensen en eindelijk eens een beetje opruimen, ging ik dinsdag samen met Hilde op pad naar de Rocky Mountains. Dit keer niet skiën, maar snowshoeën. De avond ervoor nog wat biertjes gedronken en met m’n huisgenoot zitten praten, dus de wekker was toch weer erg vroeg om 7 uur.
Nadat de laatste dingen waren ingepakt, heb ik de autoverhuur opgebeld en kwamen ze ons om 7:45 ophalen. Het weer in de bergen was fantastisch en met temperaturen net onder nul, zeer aangenaam. Dan het snowshoeën, dat is wel een van de meest intensieve dingen die je kunt doen. Door de diepe sneeuw met enorme zwemvliezen onder je schoenen is echt heel pittig. Nadat we half verdwaald waren, kwamen we na een ruim 3 uur durende tocht weer bij de auto. Daarna was het nog 1,5 rijden over de met sneeuw bedekte weg. Dankzij de zomerbanden onder de auto, was het zaak geconcentreerd te blijven.
We sliepen die nacht in Rampart Creek, een “wildeness hostel” met alleen maar de basics en geen stromend water. Dankzij de lange tocht van die dag waren we helemaal gesloopt, om een uurtje of 10 ging het licht uit en 9 uur de volgende ochtend werd ik wakker van de wekker. Helaas was de auto bij het oprijden van de parkeerplaats vast komen te zitten, maar met enige hulp van de beheerder konden we weer op pad.

Bij de volgende snowshoe trail bleek een van mijn snowshoes niet meer helemaal in orde. Een boutje was verdwenen waardoor hij een beetje scheef onder m’n voet meezwabberde. Niet optimaal, maar het ging nog wel goed. Bij de tweede trail zijn we het grote “Bow Lake” opgelopen. Een heel apart idee, om zo maar over een gigantisch meer te lopen. Wat zijn de bergen hier toch mooi! Om een uurtje of drie was het tijd om terug te rijden naar Calgary om de huurauto weer op tijd in te kunnen leveren.

De volgende dag met Tom en Erik de minivan opgehaald voor de skitrip naar Fernie. Daarna direct doorgereden naar Superstore om goedkoop boodschappen te halen voor 10 dagen. Uiteraard een fantastisch avontuur en met een overladen winkelwagen kwamen weer terug bij de auto. Daarna ook de liquor store bezocht voor de nodige dozen bier, want dat is anders onbetaalbaar. Ondertussen begint wel de twijfel te groeien of we alles wel mee kunnen gaan krijgen. De auto was nu al aardig afgeladen en dan komen er nog 2 personen, ski’s en koffers bij. Goed, bij het volgende verhaal zal ik vertellen of het gelukt is...
Terwijl ik in Fernie ga skiën en de feestdagen ga vieren wensen ik iedereen in Nederland alvast een fijne kerst en een gelukkig 2007!

Vakantie

Na twee weken echt hard werken voor de studie is het educatieve gedeelte in Canada toch echt voorbij. Wat rest is een maand vrije tijd waarin ik nog wel wat leuke dingen wil gaan doen.

Nadat ik 3 maanden alle tijd had om leuke dingen te doen, was dit even wennen. Allereerst een statistiekprakticum dat veel meer tijd kostte dan ik ingepland had. Een aantal avondjes tot 2 uur doorgehaald en met een paar uur speling op tijd klaar voor de deadline. Met een stiekeme glimlach stond de prof klaar om de rapporten in ontvangst te nemen. Aan de kleine oogjes van mijn studiegenoten te zien, was ik niet de enige die tot laat in de avond had doorgewerkt. Daarna direct weer naar huis om te beginnen aan een nieuw rapport. Een 10 pagina lange analyse van een multinational moest binnen anderhalve dag in elkaar geknutseld worden. Donderdag middernacht was de deadline en gelukkig was mijn vermogen tot bullshitten genoeg om tien uur ’s avonds de boel in te sturen. Ik was nog niet eens ontvreden over het resultaat.

Die avond was het dan wel tijd voor het drinken van een biertje. Met mijn huisgenoot had eem vriend van hem meegenomen want die moest eindelijk eens het bier teruggeven wat hij van ons gestolen had. Ook kwam een andere meisje kwam nog even langs met een vriend uit een ander gedeelte van Canada. Die was namelijk aan het “couchsurfen” en wilde onze bank wel gebruiken in ruil voor pizza. Gezellig avondje en ondertussen was het langzaam vier uur ’s nachts geworden en was mijn huisgenoot Kevin dankzij de nodige biertjes al van de bank gevallen. Die stommelde daarna maar naar z’n bed en ik deed hetzelfde.
Om een uurtje of 12 werkt wakkergemaakt door het geklop van de couchsurfer, want die moest echt richting zijn bus voor de volgende bestemming en had echt geen idee hoe hij vanaf mijn appartement de universiteit kon verlaten. Ik heb hem even naar het C-train station gebracht.
Op zaterdag weer eens koffie gaan drinken met Hilde, want die had ik al een aantal weken niet gezien. Daarna maar besloten dat studeren er die dag niet in zat en een biertje gedronken. ’s Avonds met Tom naar de Tantra, want er moest toch even uitgegaan worden. Zo vloog het weekend langzaam voorbij en kwam de volgende deadline heel snel dichtbij.
Het laatste statistiektentamen was een “take-home exam” wat betekende dat ik een week de tijd had om dit te maken. Om een lang verhaal kort te maken, maandag tot woensdag heb ik erg weining geslapen. Maar het resultaat was dat ik een uur voor de deadline bij de printer stond en dat het examen ingeleverd kon worden. Weer een verslag van 20 pagina’s en nu maar hopen dat het voldoende is.
De prof heeft overigens erg veel vertrouwen in me, want vertelde me dat hij aan het overwegen is om een tijdje naar Nederland te gaan voor onderzoek. Daar voegde hij meteen aan toe dat hij mijn emailadres wilde hebben om contact met me te kunnen opnemen. Hij wil namelijk dat ik hem daarbij ga helpen. Ben benieuwd of hij daar nog zo over denkt na het beoordelen van mijn werk....

Nu is het dan wel echt vakantie. Op het programma staan nog twee dagen snowshoeën begin volgende week en daarna op 23 december richting Fernie om 10 dagen te gaan skiën. Het einde komt wel langzaam dichterbij. De eerste internationale studenten zijn langzaam richting huis aan het gaan. Gelukkig heb ik nog een kleine maand te gaan.

Winter

De afgelopen week was het tijd om kennis te maken met échte winters. Zelfs Canadezen begonnen te klagen, wat niet zo vreemd is met temperaturen van -30 en kouder. Als je naar buiten loopt begin je eerst even te hoesten, want je longen krijgen toch echt even een opdonder. Gelukkig is de chinook alweer aangekomen en zijn de temperaturen met -4 een stuk dragelijker.
Nadat het weekend gevuld was met skiën werd het hoog tijd om te studeren. Ik heb heel wat uurtjes gezeten aan m’n statistiekproject voor het enige vaak wat ik kan overzetten naar de Erasmus Universiteit. Mijn appartementcomplex heeft een speciale ruimte om te studeren in de kelder die de fantastische naam “Academic Lounge” draagt. Geen afleidingen van m’n huisgenoot, zodat ik me volledig kan focussen op studeren. Ok, ik probeer het in ieder geval! Mijn huisgenoot is me ondertussen keihard aan het uitlachen dat ik klaag over studeren. Hij moet dat namelijk wel altijd doen.
Deze week ook weer een van de vele presentaties gehad. Onder tijdsdruk het hele verhaal in elkaar gezet en ondanks het ontbreken van kennis over het bedrijf, met m’n projectgroep een “A” gescoord. Ik had voor ditzelfde vak een aantal colleges gemist, wat ervoor gezorgd had dat ik geen resultaat had voor twee toetsen. Eentje missen is geen probleem, maar twee betekent een behoorlijk negatieve invloed op het eindcijfer. Daarom maar even contact opgenomen met m’n professor om te kijken of dit opgelost kon worden. Eigenlijk was het tegen haar principes in, maar ik mocht een vervangende toets komen maken, afgerond met een B-, dus eigenlijk wel prima.

De komende week zit vol deadlines en het aftellen naar het eind van de colleges is aangebroken. Nog één week lessen en dan nog een week lang voor een statistiek examen. Dat laatste gaat nog heel pittig worden.

Erg goede weersvoorspellingen met zon en -10 hebben ook weer voor een skitrip gezorgd. Samen met Tom, Erik en Nils ben ik naar Sunshine gegaan. Dit keer was echt fantastisch. De temperatuur was -20 bij aankomst, maar liep gedurende de dag op naar -10. Even was er angst voor bevriezingsverschijnselen op m’n neus, maar dat bleek nog mee te vallen. Verder was er eindelijk eens zon op de skipiste, wat het uitzicht geweldig maakte.
Op een korte pauze van 20 minuten voor de lunch hebben we niet stilgezeten. Nadat we om half 5 terugreden naar Calgary was iedereen het er over eens, betere skicondities dan dit bestaan niet.....

Extreme (cold) ski team

Na de hoge temperaturen van de afgelopen dagen, is de winter nu echt van start gegaan. De campus is weer wit en de temperaturen liggen rond de -20 graden, waarbij het ’s nacht ongeveer -30 is. Dit betekent dat de tunnels nu echt gebruikt gaan worden om de verschillende gebouwen op de campus te bereiken.

Afgelopen dinsdag was er een bijeenkomst waarbij het 40-jarig bestaan van de overkoepelende organisatie voor technologisch onderzoek werd gevierd. Hierbij werden diverse fantastische onderzoeken gepresenteerd en waren diverse bedrijven uitgenodigd. Zelf had ik helemaal niets te zoeken op deze bijeenkomst, maar gratis eten en drank waren overtuigend genoeg om me mee te laten slepen door iemand die er wel heen moest. Allereerst maar eens een rondje gelopen, wat te eten gescoord en glas wijn gepakt, prima begin. Wel lastig dat een aantal mensen al direct gingen vragen wat eigenlijk mijn studie was en welk onderzoek ik deed. Dat werd een slap verhaal ophangen en dat ik nogal wat kansen zag om meer relatie te hebben tussen technische innovatie en business. Een aantal presentaties en drank later was het natuurlijk tijd voor netwerken. Diegene waarmee ik was, was nog op zoek naar een stageplaats, dus ik moest mezelf even vermaken. Hele interessante gesprekken gevoerd over de meest ingewikkelde onderzoeken waarvan ik compleet niets begreep. Gelukkig wist ik nog wel op de juiste momenten “yes” en “very interesting” te roepen.

Ik had me voor dit weekend als doel gesteld om weer te gaan skiën in de Rockies. Helaas waren de reacties van andere studenten wat lauw en kwam er niet echt een trip uit, maar een dagje skiën in Olympische park in Calgary. Klinkt heel interessant, maar is in feite niet meer dan alleen een heuvel. Totdat Kevin, mijn huisgenoot, vertelde dat hij naar Sunshine Village ging en dat er waarschijnlijk nog wel een plekje vrij was in de auto. Na wat over en weer gebel, was het geregeld. Deze huisgenoot bevalt me dan ook een stuk beter dan de vorige!
Zaterdagochtend om 7:40 werden we opgepikt door Bryan in een enorme truck. Ski's op het dak en de rest van de spullen in de kofferbak. We moesten nog even een ander meisje oppikken en daarna konden we richting Sunshine Village, het skigebied vlak naast Banff.
Tijdens de autorit bleek dat Bryan niemand uit de auto kende, maar de vriend van Kevin 2 dagen daarvoor was tegengekomen tijdens een vak programmeren of zoiets. Ze hadden alletwee zin om te skiën en zo werd de auto langzaam opgevuld met onbekenden. Overigens erg relaxte lui allemaal. Kevin werd de idioot van de dag want hij weigerde een skibroek te dragen terwijl het -20 was.

Bij het uitladen van de spullen kwam ik er snel achter wat -20 betekent. Skikleding aantrekken betekent een half uur koude handen en een beslagen skibril is binnen een minuut keihard bevroren. De skibril heb ik dan ook onder de handendroger ontdooid, waarna ie doodleuk weer besloeg. Dit ging niet werken, dus ik heb voor $30,- maar een goede met dubbele lenzen gekocht.

Sunshine Village bleek al snel een enorm mooi skigebied te zijn. Drie verschillende bergen en veel verschillende routes. Het meerendeel is met diepe sneeuw, iets waar ik helemaal niet gewend aan ben. Na een paar warm-up runs, ging ik met Bryan verder skiën. Op een gegeven moment had hij een leuke route bedacht die over een enorm moeilijk stuk ging. Het gekras van de ski's over een rots, ging door merg een been en ik schatte dat ik een aardig bedrag moest betalen bij het inleveren. Dit keer had ik weer geluk, geen controle van de ski’s toen ik deze terugbracht.

Ondertussen kwam de zon voorzichtig doorzetten en ondanks -20, bleef ik redelijk warm.
De rest van de dag heerlijk door de poedersneeuw geskied en genoten van het fantische uitzicht. Om 15:30 was iedereen weer helemaal kapot en gingen we terug richting de auto. Bryan vroeg ons om vooral wakker te blijven, want iemand moest tegen ‘m blijven praten om wakker te blijven. Dankzij een fantastische sightseeing trip in Calgary kwamen tegen 6 uur aan op de universiteit en was het tijd om afscheid te nemen van Bryan en de vriend van Kevin. Bryan heeft overigens al aangekondigd langs te komen in Nederland, want hij komt deze zomer waarschijnlijk naar Europa.

’s Avonds kreeg ik een smsje van Joanne of ik zin had om met haar en een vriendin mee te gaan om sushi te eten in downtown Calgary en ondanks dat ik al een snelle pasta had gegeten, had ik nog wel zin in lekker eten. Nadat ik opgepikt was bij m’n appartement glibberden we naar het centrum en kon er weer heerlijke en goedkope sushi worden besteld. Joanne en haar vriendin vonden het nog even leuk om foto’s te maken. Het personeel van de sushibar vond het daarbij gepast om traditionele kleding aan te reiken. Tja, daar sta je dan compleet voor paal...

Voor zondag had ik met Graham afgesproken om naar het Olympic Park te gaan, want ik had m’n huurski’s nog staan en het is maar 10 minuten rijden van de universiteit. Hij had een meisje van z’n studie meegenomen en ik had Erik ook nog gevraagd. Die vond het te koud om naar buiten te gaan, dus bleven we met z’n drieën over. Na een anderhalf uur skiën waren we allemaal bevroren en moesten we even opwarmen. Later in de lift kwam het plan om een extreme skiteam op te richten, waarbij we alleen ga skiën bij temperaturen lager dan -20. Ik twijfel toch nog een beetje over mijn lidmaatschap....

(foto's komen nog)

Go Flames Go!

Na een heerlijk weekendje skiën waren de spieren wel even aangeslagen. Daarom in plaats van beoefenen, nu maar eens sport kijken.

Dinsdagavond was het tijd om kennis te maken met de nationale sport, ijshockey. De weg richting het stadion was erg makkelijk te vinden. Door simpelweg de rood gekleurde stroom mensen te volgen, kwamen we aan het stadion. Daar werd het een stuk ingewikkelder. Op de kaartjes stond een heleboel informatie, behalve diegene die we nodig hadden om richting het goede vak te gaan. Na een keer of 10 vragen werd eindelijk duidelijk waar we heen moesten, helemaal omhoog. De skitrip bleek hierbij nog aardig in de benen te zitten, want de spieren protesteerde heftig bij het beklimmen van de vele traptreden. Ondertussen was het licht uit en begon de hele show rond de wedstrijd. The Calgary Flames speelde tegen het Amerikaans St. Louis, dus uiteraard werden de volksliederen gezongen door de dochter van één van de prominente leden.
Daarna was het tijd voor de wedstrijd. Na drie minuten al een doelpunt voor The Flames en het publiek schreeuwde het uit “GO FLAMES GO”, heerlijke sfeer! Vrij kort daarna kwam het mooiste wat ijshockey te bieden heeft, de gedoogde vechtpartij. Na een harde overtreding op iemand van The Flames, gingen de handschoenen uit en werd er een ouderwets potje geknokt. Nadat er een paar klappen waar uitgedeeld, vonden de scheidsrechters het leuk geweest en moesten de twee spelers naar de strafbank.
Verder bleef de wedstrijd erg vermakelijk en The Flames liepen makkelijk uit naar een 3-0 voorsprong. Opvallend blijft toch het grote contrast met de Europese sporten. De sporten hier hebben een veel hoger amusementgehalte en alles lijkt een stuk professioneler.

Het was ook weer even studietijd deze week. Op donderdag een paper inleveren en ik kwam er toevalligerwijs achter dat ik een mid-term had. Uiteraard had ik alweer diverse afspraken gemaakt, dus was er geen tijd om te leren. Dan maar ouderwets er doorheen bluffen, want dit is toch een van de vakken die niet overgenomen wordt door de Erasmus Universiteit. Dus zonder ook maar het boek aangeraakt te hebben op weg gegaan naar het tentamen. Moet eerlijk zeggen dat het me niet tegenviel. Ik verwacht dat er wel een “B” uit moet komen rollen.
Nadat ik donderdag ruim voor de deadline mijn paper had ingeleverd, was het weer tijd voor weekend. Nadat ik even naar de sportschool was gegaan om wat inspanning te leveren, werd ik meegevraagd naar een sushi-tent. Ik was enorm verbaasd over de prijzen, want voor nog geen 25 Euro hadden we voor drie personen sushi en een drankje. Nadat we allemaal flink hadden gegeten, bleef er nog aardig wat over. Hiervoor werd uiteraad, naar Canadese tradiditie, een doggy-bag gevraagd. Als enige niet-Canadees in het gezelschap, werd ik aangewezen om dat de volgende dag als lunch te eten. Geslaagd voor de integratiecursus!

Vrijdagavond werd een avondvullend diner bij een van m’n Canadees/Aziatische vrienden. Eerst even boodschappen halen bij TNT, een enorme winkel in Aziatisch eten. Normaal gesproken haat ik de grote winkels hier, maar deze had echt een heel goed assortiment. Een enorme afdeling met verse vis en nog levende schelpdieren/krabben. Als voorgerecht kreeg ik gestoomde oesters en zo ging het nog wel een aantal gangen door. Na ongeveer 4 uur eten was de maag echt vol. Naast de geweldige maaltijd werd er ook originele Chinese groene thee geserveerd. Na een redelijk ingewikkeld proces onstaat er dan een wat bittere, maar ook hele pure theesmaak.

Om de culinaire verschillen nog maar even te benadrukken, ben ik zaterdag met een aantal studenten gaan eten in een Perzisch restaurant. De avond ervoor was redelijk laat geworden, dus deze avond na een paar drankjes met de C-train naar huis gegaan.

Ook leuk om even te vermelden is het wisselende weer in Calgary. De winter was de afgelopen weken behoorlijk ingetreden, met als gevolg temperaturen van rond de -10. Deze week was het echter tijd voor een warme wind, ook wel chinook genoemd. Temperaturen van + 10 graden en alle sneeuw op de campus is ondertussen gesmolten. De truien blijven op dit moment dan ook meestal in de kast en een T-shirt met winterjas is voldoende om warm te blijven. De komende week gaat het weer koud worden. Voor dit weekend wordt een hoogste temperatuur van -18 verwacht. Winter in Canada....

Skiën

Nadat de eerste sneeuw een aantal weken geleden was gevallen, begonnen de eerste nerveuze trekjes bij de die-hard wintersporters al naar voren te komen. Dit weekend was het dan zo ver, een lang weekend skiën in Lake Louise.

Voordat het weekend echt van start kon gaan, moest echter eerst wat dingen uitzoeken voor mijn master in Nederland. Ik kreeg een wat verontrustend mailtje over vakken die ik in november/ december in Nederland zou moeten volgen om gebruik te kunnen maken van de januari-instroom. Een mailtje richting de Erasmus zorgde godzijdank meteen voor een oplossing en ik mag gewoon beginnen in januari. Ander goed nieuws is, dat m’n phd-vak in statistiek wordt geaccepteerd en ik dus een vrijstelling kan behalen.

Tot zover de studie update voor deze week. Er waren namelijk leukere dingen te beleven. Donderdag een beachparty in een van de appartementen op de campus. Blijft een apart gevoel om in je zwembroek rond te lopen terwijl buiten sneeuw ligt. Maar de Canadezen hebben daar uiterst goede oplossingen voor, tunnels! Hiermee kun je bijna overal komen zonder buiten te hoeven lopen. Ideaal als het regent of -20 is.

Daarna was het vrijdag tijd voor een lang weekend richting de sneeuw. Zoals altijd bleek dat de andere studenten niet al te veel organisatietalent hebben, dus heb ik klein beetje geprobeerd bij te sturen. Dankzij een excellente planning van mij op vrijdag kwam alleen ik veel te laat op gang. De auto werd daardoor ruim anderhalf uur later opgehaald waardoor we redelijk opgesloten zaten in de spits. We moesten ook nog even de computer van Hilde omruilen en eten halen voor het hele weekend. Dat laatste werd een avontuur op zich. Ik ging met Hilde en Erik richting Superstore, want die is een stuk goedkoper dan andere supermarkten. Deze ligt echter in een van de vele buitenwijken die Calgary heeft. De stad is namelijk behoorlijk uit z’n voegen aan het groeien. Op de weg naar de Superstore begon Erik al grappen te maken over onze auto, een heuse Dodge Caravan familiebus en de buitenwijken die hij “suburban-hell” noemde. Het werd pas echt hel op de weg terug. Uiteraard net even een verkeerde afslag gepakt en daar reden we dan rond in “suburban hell”. Alles is hetzelfde en er is geen enkel verkeersbord te vinden die je de goede kant opstuurt. Na een klein halfuurtje rondtouren kwamen dan eindelijk weer terug aan de goede kant van de hemelpoort. Na dit overleefd te hebben, werd het tijd om snel richting universiteit te gaan, want we moesten onze ski's nog ophalen bij het Outdoor Centre. De universiteit heeft namelijk ongelofelijk goede faciliteiten.

In plaats van de afgesproken 5 uur, gingen we om een uurtje of 8 richting het appartement van Tom. Daar waren Nils en Tom al enigszins ongeduldig aan het worden, dus snel de spullen in de familiebus en een goede cd aan. Op 50 kilometer van Lake Louise kwamen we dan eindelijk in de sneeuw terecht en werd de weg flink wit. Natuurlijk was onze auto niet uitergerust met winterbanden en moest de snelheid er aardig uit. Om half elf kwamen we aan in het hostel, waar we op zoek gingen naar Graham, hij was namelijk zelf met de auto naar het hostel gekomen.
Daarna nog even wat biertjes gedronken en redelijk op tijd richting bed, want de volgende dag moest er natuurlijk geskied worden. Om 7 uur ging de wekker van Tom. Zijn wekker is er eentje van het type “WAKKER WORDEN!!!”. Op naar het ontbijt en snel richting het skigebied. Nils ging voor het eerst in z’n leven snowboarden en mocht aan het eind van de dag toch wel held van de dag genoemd worden. Ik liet me na een paar runs op de geprepareerde piste verleiden om mee te gaan met Erik, Tom en Graham richting de andere piste. Bij de lift werd nog geroepen “professionals only”, maar daar liet ik me natuurlijk niet door tegenhouden.
Boven bleek de piste niet geprepareerd, dus alleen maar diepe sneeuw en een traject tussen de bomen door. Dit kon nog weleens interessant worden. De andere jongens zouden me wel een beetje helpen, maar uiteraard werd het een pittige run. Op de weg naar beneden nog even een boom geknuffeld en behoorlijk gebroken kwam ik weer op het geprepareerde stuk. Ik ben dus duidelijk nog geen professional...

’s Avonds samen met Erik, Hilde en Graham het avondeten gemaakt en daarbij geprobeerd of Tom echt geen grenzen heeft qua hoeveelheden. Met een goedgevulde maag vielen de eerste rond een uurtje of 8 al in slaap en werd de kamer gevuld met flink geronk. De tweede dag begon met lichte spierpijn en eerst maar wat voorzichtige runs om de spieren op te warmen. Daarna de rest van de dag heerlijk geskied en het gevoel van controle gevonden. Aan het eind van de middag waren bij iedereen de spieren op, dus op naar het hostel.Weer met Erik en Graham gekookt, de enorme hoeveelheid eten ging dit keer net niet op, maar ik denk dat een gemiddeld weeshuis minder nodig heeft.

Maandag was het de laatste dag skiën. Graham ging terug naar Calgary en wij mochten nog een dagje. De spieren deden bij iedereen pijn en beginnend snowboarder Nils kon bijna niet meer zitten door alle valpartijen van de voorgaande dagen. Na een paar lekkere runs kwam ik met een wat hoge snelheid over een bobbel in piste heen en was het eerste sprongetje geboren. Uiteraard nog een paar keer herhaald en toen besloten dat ik de botten heel wilde houden. Om half drie m’n laatste run gemaakt want de benen waren op en er kwam een sneeuwstorm opzetten. Ik koos dan ook om Hilde en Erik te vergezellen met een warme chocomelk in de hut onderaan de berg.
Tom en Nils hielden het om drie uur ook voor gezien, dus de auto inladen en richting Calgary. In een flinke sneeuwbui en op zomerbanden de eerste kilometers terug geglibberd, dat moest dus rustig aan. Later werd de weg wel weer schoon en waren we even half 6 terug in Calgary waar de auto nog even afgetankt moest worden. Voor een kleine 35 euro de tank met 55 liter aangevuld, heerlijk die Canadese benzineprijzen! Daarna snel de auto leeggehaald, want als de auto voor 6 uur werd ingeleverd, kon er nog ruim $50 worden bespaard. Uitladen werd het toppunt van efficiency, want binnen 2 minuten stonden de spullen op straat. Daarna door het drukke verkeer naar de verhuurservice en daarmee kwam het weekend tot een einde.
De spierpijn voel ik nog steeds, maar ik kijk erg uit om binnenkort weer een wintersporttrip te plannen.

Presentatiestress

Nadat de afgelopen week vooral grieperig was verlopen, ben ik ondertussen aardig aangesterkt. Heb dus weer eens gesport en geprobeerd of ik alcohol alweer lekker vind.

Deze week eindelijk de eerste overwinning met m’n basketbalteam. Geen grote jongens dit keer, dus ik was ook eens een keertje de baas in de rebound. Weinig uitdaging deze wedstrijd en gewoon rustig de score uitbouwen naar een vernederende uitslag. Om de professionaliteit van mijn teamgenoten nog maar eens te bewijzen, stond er dit keer een camera bij om te wedstrijd te filmen.

Voor donderdag stonden twee presentaties op het programma en die moesten nog even in elkaar worden gezet. Het eerste projectgroepje was erg streberig en wilde de hele presentatie doorlopen voordat we “live” zouden gaan. Niet echt aan mij besteed, dus ik heb gewoon mijn stuk voorbereid en even wat dingen aangepast bij de andere mensen, want die hadden wat namen van bedrijven door elkaar gegooid. Soms is lezen best moeilijk. Tijdens de presentatie verliep alles overigens soepeltjes en ik begreep dat de prof wel tevreden was.
Het andere projectgroepje was weer eens erg druk. Ik besloot daarom met een meisje alles uit te werken. We moesten strategie uitwerken in een creatieve vorm, een aardig domme opdracht inderdaad. Niemand had een idee, dus ik besloot sport in te brengen. Het werd een soort “in-class-soccer-game”. Ik had nog nooit mensen laten voetballen in een klaslokaal en dat leek me toch wel grappig en met als afsluiter een videoclip met een fantastisch doelpunt. Alles doorgesproken en de presentatie in twee delen opgesplitst. Geen probleem zou je zeggen, totdat ik een uur van te voren een voicemailbericht ontving. Het meisje had een of ander drama en kon niet komen. Goed, improviseren voor mij en me even in het Engels er doorheen bluffen. Na een aantal aantekeningen gemaakt te hebben, was het tijd om naar het college te gaan en maar zien wat eruit zou komen. Na de introductie van het verhaal, de klas in twee teams ingedeeld en vrijwilligers gevraagd om mee te doen aan een potje voetbal en verteld dat ik verwachtte dat de teams hun speler zouden aanmoedigen. We hadden een hielarisch kwartiertje en ik kon dus opgelucht weer terug naar m’n plek in de collegezaal. Mission accomplished!

’s Avonds zou Erik een klein feestje hebben wat eigenlijk direct werd samengevoegd met een ander feestje binnen het universiteitsterrein. Best leuk dat iedereen op de campus woont. Geen idee hoe laat het is geworden, maar de conclusie was wel dat het biertje weer prima smaakte...
Op zaterdag had Hilde een restaurant geregeld en gingen we met negen studenten wat eten downtown. Daarna zouden we naar een pub gaan, maar nadat die mijn rijbewijs niet wilde accepteren als ID, moesten we wat anders zoeken. We gingen naar Tantra een club in downtown. Daar waren geen problemen met ID-bewijzen, dus de avond daar maar verder voortgezet.

Dit weekend zijn ook plannen gemaakt voor een weekendje skiën. Vanaf volgend weekend gaan de pistes open. Het word een lang weekend Lake Louise. Ik had gehoopt liftpassen met korting te kunnen regelen, want ken een meisje wat voor het reserveringscentrum werkt voor de skigebieden. Helaas kon ze niets regelen, maar ik krijg binnenkort wel een keer snowboardles.

Laatste hike

Na een weekend vol gezellige feestjes was het deze week even “game over”. Ik was op zondag naar het park gegaan en voelde ’s avonds een griepje opkomen. De rest van de week ben ik dan ook ziekjes geweest en ik pruttel nog een beetje na.

Ondanks dat ik weinig woorden heb vuil gemaakt aan de studie, kreeg ik deze week de eerste resultaten binnen. De quiz en de groepsopdracht beide afgesloten met een “B” wat ongeveer gelijk staat aan een zeven in Nederland. Niet echt ontevreden alleen jammer dat de groepsopdracht flink omlaag gehaald is door de inspanningen van mijn groepgenoten. Mijn stuk was namelijk wel goed beoordeeld. Maar goed, ik moet eerlijk bekennen dat de studie niet de allerhoogste prioriteit heeft...

Dit weekend stond er namelijk weer een hike op het programma. Het zou bijna gaan vervelen, maar dit was waarschijnlijk de laatste mogelijkheid voordat de winter echt gaat beginnen.
De voorbereidingen begonnen donderdagavond. Na veel discussie en uitzoeken hoe de condities in de verschillende gebieden waren, was het plan dan eindelijk duidelijk. We gingen naar Kananaskis, nee geen typefout.
Zaterdagochtend met Tom om de huurauto gegaan. Voor de zekerheid gevraagd of hij vaker met een automatische versnellingsbak had gereden en na een ontwijkende antwoord verteld dat hij z’n linkerbeen NIET mocht gebruiken. Uiteraard waren we alsnog bij de eerste remactie aan het “voorruitkoppen”, met links remmen gaat namelijk een stuk minder gecontroleerd.
Na een kleine twee uur kwamen we dan op onze hikelocatie. Dikke jassen aan want er stond een straffe wind. Nadat we tussen de bomen kwamen, ging het beter en konden de handschoenen uit en de mutsen af. Het pad ging stijl omhoog en na een tijdje kwamen we in de diepe sneeuw terecht, erg mooi. Na twee uur even gestopt voor lunch en besloten dat we naar de top zouden gaan, want dat moest wel een fantastisch uitzicht opleveren. Hilde bleef achter om sneeuwpoppen te bouwen en ik ging samen met Nils en Tom verder omhoog. Na ongeveer drie keer dood gaan en bijna van de berg gewaaid te zijn, kwamen we aan op de top. En ik kan niet anders zeggen dat het uitzicht de barre tocht waard was, geweldig!
Nadat we vermoeid aangekomen waren bij de auto, gingen we op weg naar Calgary.

Naast de hike stond een nog groter avontuur op het programma, naar CostCo. Of in ieder geval de andere mensen die mee zouden gaan, die waren overenthousiast. CostCo is een soort Makro waar je alles in té grote verpakkingen kunt kopen. Het kon mij niet warm maken, maar uiteraard heb ik ook wat dingen in bulk aangeschaft die me normaal aardig wat meer zouden kosten. De kassa was een feest op zich. We kwamen aan met vijf winkelwagens aan en die moesten dankzij het pasjessysteem tegelijk worden afgerekend. Met een kleine $ 700,- aan boodschappen gingen we naar de auto, een 6 persoons minivan. Deze zakte bijna door z’n assen en Tom was enorm nerveus dat de auto kapot zou gaan. Uiteindelijk kwamen we heelhuids aan bij de universiteit en kon ook hij weer lachen. Voor mij wel de laatste keer CostCo, want het hele circus was niet helemaal aan mij besteed.
Heb daarna iedereen uitgenodigd om te komen eten en onder het genot van een biertje een avondje grappen zitten maken.
’s Ochtends zou ik met Tom naar een skibeurs gaan, want ik zoek nog een skibroek. Toen ik m’n ogen open deed, was de wereld wit. Dit keer geen laf sneeuwbuitje, maar 30/40 cm en -9 ◦ celcius. De beurs bleek waardeloos en na een half uurtje rondlopen zijn we weer terug gegaan naar de universiteit. Daarna had ik afgesproken met Huichang, het Taiwanese meisje. Zij had een kaartje over voor het theater op de universiteit en vroeg of ik mee wilde. Ik had een brave voorstelling verwacht, maar het werd er een vol dronkenschap, sex en geweld. Best een interessante voorstelling, maar andere mensen konden het minder goed waarderen en verlieten de zaal al na een aantal minuten.

Sneeuw!

Na een fantastisch weekend in de bergen, was het toch ook eens tijd om echt te beginnen met studeren.

Nadat ik met moeite de bergen achter me had gelaten, wist ik dat er een hoop deadlines dichterbij aan het komen waren. Na het schrijven van een aantal papers werd het ook tijd om af te spreken met m’n projectgroepjes. Ik heb me flink verbaasd over de instelling van de Canadese groepsgenoten. Niemand neemt initiatief en na veel moeite kwamen de projecten eindelijk van de grond. Tijdens een van de meetings kwam het erop neer dat ik alle onderwerpen voor discussie moest aandragen en invulling geven aan de inhoud van het verslag. Daarna begon het grote delegeerproces, waarbij ik na het opstarten van het verslag mezelf verder buiten de rapportage heb gehouden. Nu maar hopen dat ze er iets moois van gemaakt hebben.

In Calgary is ook de eerste sneeuw gevallen. Nadat ik op ’s ochtends wakker werd, was de wereld ineens wit. Blijft toch altijd een mooi gezicht en de Campus ziet er ineens heel anders uit. Een aantal dagen later kwam Kevin, m’n nieuw huisgenoot de woonkamer ingelopen en vertelde me dat er een ree onder z’n raam stond. Wildlife on campus, vast een van de extra features van Residence Service.

Dat weekend was er weer een verjaardagsfeestje, dit keer van Johnathan. Hij werd 27 en omdat zijn enkel het had begeven tijdens een potje squash, moesten er natuurlijk grappen over rollators/ rolstoelen worden gemaakt. Na een goede pizzamaaltijd en de nodige biertjes/ Jägermeister gingen we op weg naar Mynt. Van te voren hadden we al gehoord dat deze club een streng deurbeleid heeft, dus alle jongens, inclusief ik, moesten om nette schoenen. Iedereen had een setje splinternieuwe schoenen aan en we konden dus op weg naar Mynt. Met de taxi erheen werd wat vervelend, want taxi nummer twee liet lang op zich wachten. Groep één was daarna vrij snel binnen in de club, maar ik zat in de andere groep. Langzaam was de rij aan het groeien, maar wij hadden “maar” vijf mensen voor ons, dan verwacht je snel binnen te zijn. Helaas, het deurbeleid kende een twee rijen systeem. Rij één voor de “hot chicks” en mannen op de gastenlijst en de andere rij voor de rest. De eerste rij kan zo goed als direct doorlopen, maar wij hebben er een klein uur over gedaan om binnen te komen... De club zelf was overigens een stuk minder bijzonder dan beloofd, maar toch wel een goede avond gehad.

Na een wedstrijd overgeslagen te hebben, heb ik ook weer een potje basketbal gespeeld. Deze week stond een wedstrijd tegen de ongeslagen koploper op het programma. Uiteraard was er weer een “big man”, maar dit keer had hij ook een aantal grote vrienden meegenomen. Gelukkig konden we dit keer eens starten met een complete ploeg en hoefde we niet te beginnen met het wegwerken van een enorme achterstand. Toch konden we niet voorkomen dat we enkele punten achterstand opliepen. In de door ons team aangevraagde time-out, hebben we even een nieuwe tactiek besproken om te proberen de achterstand in te lopen. Dit leek het gewenste effect te hebben, want vlak voor de rust kwamen we op vier punten voorsprong!
De tweede helft begonnen we daarom met goede hoop, maar onze tegenstander besloot anders. Zij gingen meteen met volle kracht er tegenaan en hadden een nieuwe speler die veel punten scoorde. Ondanks het maken van een aantal overtredingen onder de basket, konden we het tempo er niet uitkrijgen. Met tien punten achterstand werd het tijd om een time-out aan te vragen, want dit ging iets te snel. Helaas heeft ons team geen wisselsspelers en brak de vermoeidheid ons op. De tegenstanders liepen langzaam uit naar een pijnlijke voorsprong van twintig punten en enigszins teleurgesteld liepen we daarna het veld uit. Na afloop was het weer eens tijd om bij te praten met m’n Canadese buddy, Ryan. Ik had hem alleen de eerste week echt gesproken en daarna heb ik elke keer z’n aanbiedingen moeten afslaan omdat ik andere plannen had. Gezellig avondje gehad in the Den, maar ook iets meer biertjes gedronken dan gepland.

Een van de Taiwanese meisjes van trip in de Rockies is bezig met cursus Engels op de University of Calgary. Ik had nog een paar keer gemaild om wat foto’s uit te wisselen en ze wilde me ook uitnodigen om te komen eten bij haar gastgezin. Omdat een goede maaltijd nooit verkeerd is, besloot ik natuurlijk in te gaan op haar aanbod. Afgesproken bij de C-train en vanaf daar op weg naar het gastgezin. Haar gastgezin zijn Canadezen en zoals het hoort, wonen ze in een traditoneel houten huis. Erg goed voor de ultimate Canada experience!
Leuke gesprekken gehad met het Canadese gastgezin en direct een beetje zitten discussieren met “host dad”, want die is filosoof. Na een heerlijke maaltijd met zalm en wijn, besloot ik dat het om half 12 toch echt eens tijd was om richting de universiteit te gaan.

Na het gebruikelijke potje squash op vrijdag, weer met een aantal studenten naar the Den gegaan. Het is ondertussen nationale sport geworden om onzin zo geloofwaardig te brengen en kijken wanneer iedereen het door heeft. Tom kwam aan met een fantastisch verhaal dat hij in het leger had gezeten. Nou was dit niet gelogen, maar op de vraag welke taken hij daar had, kwam een erg mooi verhaal. Hij vertelde dat hij op missies was geweest in Afganistan en Irak en dat hij scherpschutter was. Natuurlijk werd er hartelijk gelachen, maar Tom ging bloedserieus verder. Op de vraag van iemand of hij mensen had gedood, kwam het antwoord dat hij 35 mensen had omgelegd en dat het zeer triest was. Ondertussen vertrok hij geen spier en begonnen de lachende gezichten uit hun plooi te vallen, zou het dan toch echt zijn?
Twee minuten later kon Tom het zelf toch ook niet meer houden, het verhaal was verzonnen...
Uiteraard is Tom vanaf nu omgedoopt tot Killer van de universiteit!

Zaterdag was er weer eens een feestje, dit keer in het appartement van Hilde en haar huisgenoten. Ze hadden veel mensen uitgenodigd en met ongeveer 25 mensen was het huis goed gevuld. Prima avond gehad en om 3:30 toch eens naar huis gewaggeld. De volgende dag stond Shelley op m’n voicemail, want ze was voor een aantal dagen terug in Calgary. Op de zondag genoten van het heerlijke weer en koffie gedronken in het park. Goede manier om de toch wel aanwezige kater te verwerken.

Road Trippin'

De eerste week in mijn nieuwe kamer is een complete opluchting. Eindelijk weer een normaal persoon om het appartement mee te delen en de privacy van een eigen kamer. Verder was het na een maand studeren wel weer even tijd voor een weekendje weg. Uiteraard ging de tocht weer richting de bergen, want dat is toch iets wat wij Hollanders in ons eigen land niet hebben.

Op 1 oktober was het voor Hilde eindelijk tijd om bij de volwassen mensen te gaan horen. Uiteraard aanleiding voor een feestje, dus kwamen er een groepje exchange studenten eten op zaterdagavond. Omdat ze op dat moment nog te onvolwassen was om zelfstanding een maaltijd in elkaar te zetten, heb ik maar een handje geholpen en lasagne gemaakt. Het resultaat was dat negen mensen bijna bezweken aan overvoeding nadat er ook nog twee enorme taarten en een emmer ijs geserveerd werden. Tonnetje rond zijn we daarna richting downtown gegaan en hebben we een biertje gedronken in Whisky's.

De week begon daarna weer met een potje basketball. Na de afstraffing van vorige week werd het wel tijd om een betere prestatie neer te zetten. Ondertussen had ik op internet toch eens even uitgezocht welke regels er zijn bij basketball, want ik had gemerkt dat zonder deze kennis het wel erg lastig was.
Bij aankomst in de sporthal zag ik dat we een nieuwe ster in ons team hadden. Deze jongen stond al lekker in te schieten toen ik aan kwam lopen en ik was onder de indruk van zijn schotpercentage. Bij het fluitsignaal bleek wel dat we weer met een mannetje minder moesten beginnen. Het andere team ging direct voortvarend van start en doordat we elke keer iemand tekort kwamen, liepen ze al snel uit naar een voorsprong van ruim tien punten. Daarna kwam eindelijk onze vijfde man binnengelopen en konden wij ook echt gaan spelen. Het spel liep al weer een stuk soepeler en ik begin ondertussen een beetje te begrijpen wat ik moet doen. Helaas ben ik de langste van mijn team, wat betekent dat ik altijd tegen “big man” moet spelen. Even een korte uitleg over de termen “tall guy” and “big man”. Ik word continu “tall guy” genoemd, wat niet meer betekent dan lange slungel. “Big man” daarentegen is over het algemeen een 120 kilo wegende boomlange neger die boos kijkt. Ik denk dat de conclusie dus duidelijk is, ik heb het zwaar in die wedstrijden..
Dan weer even terug naar de wedstrijd. In het begin van de tweede helft was de achterstand langzaam ingelopen en kregen we een kans om de wedstrijd te gaan winnen. We speelde erg goed in de verdediging en aanvallend kon ik zowaar ook wat ballen pakken uit de rebound tegen “big man”. Helaas werd de vermoeidheid ons team toch iets teveel en konden zij met een aantal wissels alsnog winnen met zes punten verschil. Volgende week moeten we toch eens proberen de eerste overwinning te pakken.

Ondertussen kwam vrijdag steeds dichterbij en na het inleveren van een paper en het maken van de eerste quiz oftewel toets op donderdag, werd het tijd de spullen te pakken voor de roadtrip in de Rocky Mountains. Thomas moest helaas wegens verplichtingen voor zijn onderzoek afzeggen en dus ging ik samen met Hilde op pad. Vrijdagochtend werd ik opgehaald door de verhuurmaatschappij om de formaliteiten te regelen en kreeg ik de sleutels van onze Dodge Caliber overhandigd.
Nadat we de spullen hadden ingeladen en naar de supermarkt waren geweest om eten voor het weekend in te slaan konden we eindelijk richting de bergen.
Vrijdag zouden we richting Lake Louise gaan waar we een korte hike zouden maken rond Moraine Lake en Lake Louise. Omdat we behoorlijk laat waren en het ook nog eens regende bleef het beperkt tot een bezoek aan Moraine Lake. Dankzij de laaghangende bewolking was het een mysterieus uitzicht over dit prachtige meer.

Bij het plannen van de trip hadden we besloten voor de “Wilderness hostels” te gaan. Deze liggen midden in de bergen en hebben geen stromend water en elektriciteit, back to basic dus.
Het eerste hostel was Mosquito Creek, waar we de warmte van de keuken hebben opgezocht. De temperatuur was namelijk langzaam onder nul aan het raken en we waren ook wel hongerig. Tijdens het koken raakte we aan de praat met Kyle, aardige jongen die hier de familieverplichting van het thanksgiving weekend probeerde te ontduiken. Terwijl Hilde een goede discussie aan het voeren was met Kyle, ging ik eens uitzoeken of we de sauna konden gebruiken, want ondanks het ontbreken van stromend water en elektriciteit was deze luxe wel aanwezig. Mark de hostelmanager gaf me een krant en wenste me veel plezier met het aansteken van het haardvuur waarmee de sauna verhit werd. Na een half uurtje ging ik even kijken of het vuur al lekker brandde en kreeg de schrik van m’n leven… De sauna stond helemaal vol met rook en ik kreeg visoenen van een uitgebrand houten huisje. Meteen de vuurhaard opgedaan en hoestend van de rook er een emmer water overheen gegooid om het vuur te doven. Toen zag ik wat er was gebeurd, de schoorsteen was losgeraakt en in plaats van de rook naar buiten te laten, bleef alles binnen hangen. Met knikkende knieën naar Mark gelopen en gevraagd of hij even mee wilde komen. Uiterst koel vertelde hij me dat dit vaker gebeurde en zette de schoorsteen weer vast. Opgelucht ben ik het vuur maar weer gaan aansteken. Toen ik daarna terugliep naar de keuken werd ik helemaal blij, het sneeuwde!
Grote vlokken vielen naar beneden terwijl wij gebruik gingen maken van de sauna, was wel verdiend na een middag autorijden en een korte hike. Geen stromende water betekent dat er geen douche is. De keuze om af te koelen van de sauna was dus of de half bevroren beek of de dikke laag sneeuw. Het werd rollen door de sneeuw en ja, daar koel je van af.

De volgende ochtend na het maken van de lunch op pad naar Peyto Lake. Een van de plekken waar ik al eerder was geweest en die een onuitwisbare indruk op me heeft achtergelaten. Dit meer in de vorm van een hondenhoofd is echt een van de mooiste die ik ooit gezien. De sneeuw had ondertussen plaatsgemaakt voor een strakblauwe lucht en ondanks de temperatuur van -1° Celsius heerlijk weer om te hiken. Daarna doorgereden naar Bow Lake, waar we een behoorlijk lange hike hebben gemaakt rond het meer. Ik denk dat de onderstaande foto’s genoeg zeggen.

Nadat we onderweg een warme chocomelk hebben gedronken konden we op weg naar het Rampart Creek Hostel. Wederom een plek met een sauna, dé manier om toch een beetje schoon te worden. Tijdens het koken aan de praat geraakt met de andere mensen in het hostel en ook zij vonden de sauna een goed idee. Na de eerdere houtgestookte sauna-ervaring mocht ik weer het vuur regelen. En gelukkig “thunder never strikes twice” en dit keer ging het zonder gebroken-schoorsteen-incident. Afkoelen was deze keer in de beek van ongeveer 3° Celsius, terwijl de buitentemperatuur al onder nul begon te raken. Na afloop met iedereen rond het kampvuur gezeten en hoe kan het anders, marshmallows geroosterd.

Op zondag gingen we op weg naar Jasper. Een rit van ongeveer 150 kilometer door het gebied met gletsjers. Onderweg hebben we een mooie hike gemaakt met een fantastisch uitzicht op de gletsjer. In het routeboekje stond dat dit het hoogteverschil wel mee zou vallen, maar niets was minder waar, het pad was 1,5 uur lang steil omhoog. Na een uurtje werd Hilde steeds stiller en werd ik een beetje verontrust. Toch maar even gestopt voor een boterhammetje en wat zuurstof, want op die moment kun je de hoogte toch wel merken. Gelukkig kwamen er alweer wat prikkelde opmerkingen uit de hoek waar Hilde zat en ik begreep dat ze weer tot leven was gekomen. Later die dag ook nog een andere toch van 2,5 uur gemaakt die langs een hele groep watervallen liep. Dankzij de kou waren de paden behoorlijk glibberig van het ijs en waren de watervallen gedeeltelijk bedekt met ijs.

Aan het eind van deze hike stapten we behoorlijk vermoeid in de auto en besloten we in plaats van zelf te koken, wat te eten in Jasper. Daarna was het tijd om ons Hostel op te zoeken. Een van de mensen die ik had gesproken bij een ander hostel was helemaal lyrisch over de plek van dit hostel, namelijk hoog op de berg met de naam Mount Edith Cavell en met een gletsjer in de buurt. Dit hostel was te bereiken via een heel smal weggetje van ongeveer 11 kilometer. Met een gemiddelde snelheid van 20 km/h duurt dat wel een even.
De buitentemperatuur was hier al flink onder nul terechtgekomen, dus bij aankomst bij het hostel snel het warme haardvuur opgezocht. Dit hostel bleek overigens nog meer basic dan de andere twee. In plaats van gaskachels in de slaapruimte stond hier een houtkachel de ruimte te verwarmen. De andere mensen in het hostel vertelden ons dat het afgelopen nacht bloedheet was geweest in de slaapruimte en we hadden allebei rekening gehouden met hitte. Helaas bleek deze nacht totaal anders. In plaats van hitte heb ik hier de koudste nacht ooit gehad. het haardvuur was redelijk vroeg uitgegaan en met een buitentemperatuur van -10° Celsius, zal de slaapcabine niet veel warmer zijn geweest. Nadat ik met een trainingsbroek, twee shirts en een fleecejack het nog koud had, was ik bijna van plan op te staan in de auto op te zoeken. Na een hele slechte nachtrust zijn we de volgende dag verder de berg opgegaan. We waren aangeraden om hier ook nog even een stukje te hiken want het was daar erg mooi. Hier was geen woord van gelogen, wat een fantastische plek om te lopen!

Na een hike van anderhalf uur snel de auto ingestapt want we hadden een tocht van ruim 500 kilometer voor de boeg richting Calgary, waar een thanksgiving diner op ons stond te wachten. Tijdens deze rit zorgden de diverse cd’s van de Red Hot Chili Peppers en Matchbox 20 voor de perfecte roadtrip muziek. Bij Lake Louise nog even een stop gemaakt en met een korte hike even de benen gestrekt voor de resterende 2,5 uur richting Calgary. Uiteraard waren wij niet de enige die het grandioze plan hadden om met dit lange weekend de bergen in te gaan, dus het was erg druk op de weg naar Calgary. Nadat we de auto afgetankt hadden moest ik de auto ergens parkeren op het universiteitsterrein. Dit werd een compleet drama. Nergens openbare plaatsen waar een auto mocht blijven staan tijdens de nacht. Op dat moment heb ik iemand van de campus-security gevraagd en hij gaf me het advies op de “event parking” te parkeren en voor zeven uur ’s ochtends de auto te verplaatsen naar de parkeergarage. Zijn advies dus opgevolgd en om 6:45 de auto verplaatst, nee een ochtendmens zal ik nooit worden…

Maar zoals gezegd konden we na de broodnodige douche aanschuiven bij het thanksgiving diner. Thomas en Eric hadden hard gewerkt om dit feestmaal met een zes kilo wegende kalkoen in elkaar te zetten. Met acht mensen hebben we geprobeerd deze maaltijd weg te werken, maar dat is niet gelukt. Op deze avond werd gelijk het vooroordeel “Duitsers zijn niet sympathiek” bevestigd. Nadat Nils eerst al weigerde een van de koks richting de supermarkt te brengen met zijn huurauto en wij dat hebben gedaan. wilde hij pas na enig aandringen ijs kopen voor het nagerecht. Tijdens het eten zaten hij en zijn, vanuit Duitsland overgekomen, vriendinnetje naast me en hebben zij zich met geen enkel gesprek aan tafel bemoeid. Op de vraag of hij wilde helpen met de afwas begon hij tot 5 keer tegen te sputteren en besloot hij terug te gaan naar zijn appartement. Rare lui die Duitsers….

Verhuisbericht

Time flies when having fun”, dat gevoel heb ik hier in ieder geval. Deze week wat wezen drinken met m’n Australische buddy van de trip in de Rockies. Verder stond de eerste wedstrijd van het basketballteam op het programma en moest er gesquasht worden, waarbij de verliezer een optreden bij de eerstvolgende karaoke staat te wachten.

Afgelopen dinsdag was er een bijeenkomst georganiseerd voor Canadese studenten die een uitwisseling naar een buitenlandse universiteit overwegen. Wij als internationale student waren gevraagd om deze studenten voorlichting te geven over het reilen en zeilen in ons eigen land. Als tegenprestatie was er voor ons gratis (non-alcoholische) drank en eten. Maar doordat er erg veel mensen geïnteresseerd waren in de Erasmus Universiteit heb ik gewoon geen tijd gehad om ook maar iets te eten. Toch was de middag niet helemaal vruchteloos. Nadat ik het hele promoverhaaltje had verteld, bood een meisje me aan om snowboardles te geven. Vond ik wel een goede deal, dus daar moet ik maar even gebruik van maken.
’S avonds naar Calgary downtown gegaan waar ik het afgesproken met Shelly, het meisje wat ik had leren kennen tijdens mijn trip in de Rocky Mountains. Ze zou een week in Calgary blijven en het was natuurlijk een goed idee om even wat te drinken in de stad.
Ze had ook een andere Australische vriend meegenomen en het was een leuke avond waarbij de diverse valpartijen en boombots acties van Shelly nog even besproken werden.

Deze week begon ook de basketballcompetitie. Ik had me ingeschreven voor de recreatieleague en had eigenlijk verwacht dat het niveau erg laag zou liggen. Die avond een wijze les geleerd, onderschatting is dom!
Al de jongens hadden vroeg op hun highschool in teams gespeeld en waren daarbij ook nog eens bloedfanatiek. Daarnaast zijn wij het enige individuals team wat betekent dat we een zootje bij elkaar geraapte spelers zijn en de andere teams elkaar al iets langer kennen. We begonnen de wedstrijd met vier spelers omdat we niet voldoende mensen hadden. Vooraf was de nederlaag dus ook al een beetje ingecalculeerd.
De start was voortvarend en we kwamen zelfs op een voorsprong. Daarna ging het bergafwaarts. Ik was de langste van ons eigen team en was daarmee belast met de rebound. Normaal zou dat geen probleem moeten zijn, maar het andere team beschikte over een reusachtige neger van een kilootje of 120. Ik heb me helemaal ongelukkig gesprongen, maar had wel heel weinig rendement. Nadat we eigenlijk compleet weggespeeld werden, meldde zich gelukkig een paar andere teamgenoten en konden we met een compleet team spelen. In de tweede helft ging het dan ook wel iets beter, maar desondanks tekende de nederlaag zich behoorlijk af. Een minuut of zeven voor het einde moest ik echt opgeven. Ik was compleet gesloopt en vond dat ze het zonder mij ook best konden doen. Ik heb getwijfeld of ik de eindstand wel wilde neerzetten, maar bij deze 32-85….
Volgende week een nieuwe poging en hopelijk een iets dragelijker score.

Mijn Indische huisgenoot was deze week jarig. Om de verhoudingen weer een beetje te verbeteren had ik besloten een flesje whisky te kopen want hij had me verteld dat hij dat normaal in India vaak dronk. Omdat ik het hele weekend volgepland had, vroeg ik hem de avond voor zijn verjaardag of hij tijd had voor een “Jack Daniels on the rocks”. Klein pretoogjes verschijnen in zijn gezicht en ik vertelde dat ik het wel leuk vond om een glaasje te drinken op zijn verjaardag. Twee glazen volgeschonken en geproost. Daarna liep ik terug naar de bank en dacht ik dat we eindelijk eens een informeel gesprekje zouden hebben. Maar meneer besloot anders en terwijl ik over m’n schouder keek of hij meeliep, sloeg hij resoluut af richting slaapkamer, waar hij verder ging met lezen van zijn studieboeken. Ik begrijp wel dat er cultuurverschillen zijn, maar dit vond ik toch echt heel bizar.
Ik dacht na een goed glas whisky wel de nacht door te kunnen komen en eindelijk eens lekker bij te slapen. Helaas, dit was verkeerd gedacht. Nadat mijn huisgenoot om 12 uur ’s nachts gebeld werd voor felicitaties door zijn ouders, vond ik het tijd om te gaan slapen. Om een uurtje of half vijf in de ochtend kwam de telefoonlijn met zijn thuisland op gang en besloten heel India dat het een goed idee was om Arun te feliciteren. Met tussenpauzes van ongeveer 15 minuten ging de telefoon af en rende hij richting woonkamer om enthousiast te bellen. Het bellen in de slaapkamer heeft hij overigens afgeleerd sinds ik de vorige keer iets wat onvriendelijk had gezegd dat ik liever had dat hij dat niet meer zou doen.
Maar goed, conclusie van het verhaal is dat mijn nachtrust wederom volledig verziekt was. Nadat ik ’s ochtends mijn telefoon aanzette was mijn dag in één keer helemaal goed. Mijn vriend TJ van Residence Service had mijn voicemail ingesproken en ik mag maandag verhuizen naar een andere appartement! Ook deze moet ik delen met iemand anders, maar dan wel met een eigen slaapkamer. Uiteraard heb ik dit direct even bevestigd en ga ik nu heel hard hopen dat mijn nieuwe huisgenoot geen idioot is.

Dezelfde middag ook even naar de dierentuin van Calgary gegaan. Het is deze week weer lekker weer met een zonnetje en 24 graden. Grappig om te zien dat ze een complete afdeling met Canadees wildlife hebben.
’S avonds stond de belangrijke squashpartij op het programma. Ik begon tegen Thomas, waar ik de vorige keer van verloren had. We speelde nu om een pitcher bier, dus er stond wat op het spel. Twee sets gingen compleet gelijk op, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat ik later die avond een pitcher voor Thomas moest kopen…
Daarna de verliezerronde tegen Graham gespeeld en daarmee voorkomen dat ik karaoke moet gaan zingen. Nadat ik twee sets had gewonnen ben ik maar begonnen met grappen maken en te vragen of hij al een liedje in gedachte heeft.

Deze week moet er even hard gestudeerd worden, want volgend weekend ga ik weer richting de bergen. De auto en de hostels zijn geboekt, nu nog even uitzoeken welke hikeroutes we kunnen gaan doen. Daarna is het een aantal weken over met de pret. Het Canadese leersysteem kent het begrip “midterms” en dus moet er geleerd worden voor de toetsen en een aantal papers geschreven worden. Eerst maar even een feestje vieren dit weekend…