Verhuisbericht

Time flies when having fun”, dat gevoel heb ik hier in ieder geval. Deze week wat wezen drinken met m’n Australische buddy van de trip in de Rockies. Verder stond de eerste wedstrijd van het basketballteam op het programma en moest er gesquasht worden, waarbij de verliezer een optreden bij de eerstvolgende karaoke staat te wachten.

Afgelopen dinsdag was er een bijeenkomst georganiseerd voor Canadese studenten die een uitwisseling naar een buitenlandse universiteit overwegen. Wij als internationale student waren gevraagd om deze studenten voorlichting te geven over het reilen en zeilen in ons eigen land. Als tegenprestatie was er voor ons gratis (non-alcoholische) drank en eten. Maar doordat er erg veel mensen geïnteresseerd waren in de Erasmus Universiteit heb ik gewoon geen tijd gehad om ook maar iets te eten. Toch was de middag niet helemaal vruchteloos. Nadat ik het hele promoverhaaltje had verteld, bood een meisje me aan om snowboardles te geven. Vond ik wel een goede deal, dus daar moet ik maar even gebruik van maken.
’S avonds naar Calgary downtown gegaan waar ik het afgesproken met Shelly, het meisje wat ik had leren kennen tijdens mijn trip in de Rocky Mountains. Ze zou een week in Calgary blijven en het was natuurlijk een goed idee om even wat te drinken in de stad.
Ze had ook een andere Australische vriend meegenomen en het was een leuke avond waarbij de diverse valpartijen en boombots acties van Shelly nog even besproken werden.

Deze week begon ook de basketballcompetitie. Ik had me ingeschreven voor de recreatieleague en had eigenlijk verwacht dat het niveau erg laag zou liggen. Die avond een wijze les geleerd, onderschatting is dom!
Al de jongens hadden vroeg op hun highschool in teams gespeeld en waren daarbij ook nog eens bloedfanatiek. Daarnaast zijn wij het enige individuals team wat betekent dat we een zootje bij elkaar geraapte spelers zijn en de andere teams elkaar al iets langer kennen. We begonnen de wedstrijd met vier spelers omdat we niet voldoende mensen hadden. Vooraf was de nederlaag dus ook al een beetje ingecalculeerd.
De start was voortvarend en we kwamen zelfs op een voorsprong. Daarna ging het bergafwaarts. Ik was de langste van ons eigen team en was daarmee belast met de rebound. Normaal zou dat geen probleem moeten zijn, maar het andere team beschikte over een reusachtige neger van een kilootje of 120. Ik heb me helemaal ongelukkig gesprongen, maar had wel heel weinig rendement. Nadat we eigenlijk compleet weggespeeld werden, meldde zich gelukkig een paar andere teamgenoten en konden we met een compleet team spelen. In de tweede helft ging het dan ook wel iets beter, maar desondanks tekende de nederlaag zich behoorlijk af. Een minuut of zeven voor het einde moest ik echt opgeven. Ik was compleet gesloopt en vond dat ze het zonder mij ook best konden doen. Ik heb getwijfeld of ik de eindstand wel wilde neerzetten, maar bij deze 32-85….
Volgende week een nieuwe poging en hopelijk een iets dragelijker score.

Mijn Indische huisgenoot was deze week jarig. Om de verhoudingen weer een beetje te verbeteren had ik besloten een flesje whisky te kopen want hij had me verteld dat hij dat normaal in India vaak dronk. Omdat ik het hele weekend volgepland had, vroeg ik hem de avond voor zijn verjaardag of hij tijd had voor een “Jack Daniels on the rocks”. Klein pretoogjes verschijnen in zijn gezicht en ik vertelde dat ik het wel leuk vond om een glaasje te drinken op zijn verjaardag. Twee glazen volgeschonken en geproost. Daarna liep ik terug naar de bank en dacht ik dat we eindelijk eens een informeel gesprekje zouden hebben. Maar meneer besloot anders en terwijl ik over m’n schouder keek of hij meeliep, sloeg hij resoluut af richting slaapkamer, waar hij verder ging met lezen van zijn studieboeken. Ik begrijp wel dat er cultuurverschillen zijn, maar dit vond ik toch echt heel bizar.
Ik dacht na een goed glas whisky wel de nacht door te kunnen komen en eindelijk eens lekker bij te slapen. Helaas, dit was verkeerd gedacht. Nadat mijn huisgenoot om 12 uur ’s nachts gebeld werd voor felicitaties door zijn ouders, vond ik het tijd om te gaan slapen. Om een uurtje of half vijf in de ochtend kwam de telefoonlijn met zijn thuisland op gang en besloten heel India dat het een goed idee was om Arun te feliciteren. Met tussenpauzes van ongeveer 15 minuten ging de telefoon af en rende hij richting woonkamer om enthousiast te bellen. Het bellen in de slaapkamer heeft hij overigens afgeleerd sinds ik de vorige keer iets wat onvriendelijk had gezegd dat ik liever had dat hij dat niet meer zou doen.
Maar goed, conclusie van het verhaal is dat mijn nachtrust wederom volledig verziekt was. Nadat ik ’s ochtends mijn telefoon aanzette was mijn dag in één keer helemaal goed. Mijn vriend TJ van Residence Service had mijn voicemail ingesproken en ik mag maandag verhuizen naar een andere appartement! Ook deze moet ik delen met iemand anders, maar dan wel met een eigen slaapkamer. Uiteraard heb ik dit direct even bevestigd en ga ik nu heel hard hopen dat mijn nieuwe huisgenoot geen idioot is.

Dezelfde middag ook even naar de dierentuin van Calgary gegaan. Het is deze week weer lekker weer met een zonnetje en 24 graden. Grappig om te zien dat ze een complete afdeling met Canadees wildlife hebben.
’S avonds stond de belangrijke squashpartij op het programma. Ik begon tegen Thomas, waar ik de vorige keer van verloren had. We speelde nu om een pitcher bier, dus er stond wat op het spel. Twee sets gingen compleet gelijk op, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat ik later die avond een pitcher voor Thomas moest kopen…
Daarna de verliezerronde tegen Graham gespeeld en daarmee voorkomen dat ik karaoke moet gaan zingen. Nadat ik twee sets had gewonnen ben ik maar begonnen met grappen maken en te vragen of hij al een liedje in gedachte heeft.

Deze week moet er even hard gestudeerd worden, want volgend weekend ga ik weer richting de bergen. De auto en de hostels zijn geboekt, nu nog even uitzoeken welke hikeroutes we kunnen gaan doen. Daarna is het een aantal weken over met de pret. Het Canadese leersysteem kent het begrip “midterms” en dus moet er geleerd worden voor de toetsen en een aantal papers geschreven worden. Eerst maar even een feestje vieren dit weekend…

Level three offence

De eerder genoemde brandoefening vond niet alleen plaats in het gebouw waar ik woon, maar ook in andere gebouwen zijn de bewoners ruw uit hun slap gewekt. Dat dit zeer serieus genomen moest worden bleek later. Verder waren nieuwe ontwikkelingen rond mijn huisgenoot en stond deze week in het teken van de wat meer sportieve activiteiten.

Een Canadese en Oostenrijkse jongen wonen in de Castle Hall, het gebouw vlak bij mijn overgezellige appartementencomplex. Op dezelfde vroege ochtend als ik met mijn slaperige hoofd buiten stond, ging ook daar het brandalarm af.
Een uitleg over het brandalarm is hier wel even op zijn plaats. Binnen het gebouw zijn twee verschillende brandalarmen. De ene gaat af wanneer het hele gebouw op afbranden staat, de andere wanneer er rookontwikkeling binnen het appartement is. Dit laatste alarm heeft een vreemde regel. Wanneer er geen brand is moet de voordeur van het appartement dicht blijven want anders gaat het alarm binnen het hele complex af en hierop staat een boete van $500,- , geen misselijke straf natuurlijk.
Anders dan ik, ik liep namelijk direct naar buiten zonder verder na te denken, besloten deze jongens even vanuit het raam te kijken of er andere mensen buiten stonden en zijn ze daarna naar buiten gelopen. Dat naar buiten kijken bleek echter geen slimme zet. De volgende dag lag er een brief klaar waarin ze werden verzocht zich te melden voor het “Residence Court” want zij zouden hun appartement niet verlaten hebben en alleen vanuit het raam naar buiten hebben gekeken. Op vrijdagmiddag werden ze daar verwacht, dus alom grappen tijdens een avondje stappen op donderdagavond want het zou wel met een sisser aflopen.
Niet dus, welkom in regeltjesland! Ze hadden het appartement binnen zes minuten moeten verlaten en kregen een “level three offence”. Even voor de beeldvorming, level four is het bezit van wapens, mishandeling of aanranding, gevaarlijke jongens dus. Ik zal het hele systeem verder niet proberen uit te leggen, maar een volgende overtreding van de regels kan grote gevolgen hebben zoals verwijdering van de campus. Uiteraard zijn de grappen nu helemaal los. De jongens kennen het hele reglement uit hun hoofd en voor elke potentiële overtreding staat een straf klaar.
Daarnaast is het een leuk chantagemiddel. Tijdens een avondje in de bar werd mijn gedeelde kamersituatie nog eventjes besproken en werden de nodige grappen met mij uitgehaald. Op dat moment pakte ik mijn mobieltje er maar even bij en liet ze zien dat het telefoonnummer van Residence Service als snelkeuze klaar staat. Meteen was er die angstige blik en was het gewenste respect weer aanwezig. Ok, ik zal eerlijk blijven en toegeven dat ik na de opmerking vooral een berg gelach heb gehoord.

Wat mijn huisgenoot betreft is er ook een nieuw hoofdstuk toe te voegen. “De hard werkende Indische student en zijn zoektocht naar vrouwelijk schoon”. Dit laatste gebeurde uiteraard door tijdgebrek niet in de kroeg, maar op mijn laptop. Omdat hij niet over een eigen computer beschikt had ik hem toegestaan mijn computer te gebruiken. Nadat mijn virusscanner aangaf een ”vreselijke virus” gevonden te hebben ging ik op zoek naar de bron. Dit ging vrij makkelijk door even te kijken in de geschiedenis van Internet Explorer. Een flinke lijst met vieze-filmpjes-sites kwam hierbij te voorschijn. Einde oefening uitlenen van mijn laptop natuurlijk want ook op het downloaden van porno staat een straf onder het hoofdstuk “Level two offence”
Nadat hij met dezelfde nacht ook eens op een serieus potje snurken trakteerde vond ik het tijd worden om een verzoek in te dienen om een ander appartement te krijgen. Ook dit gaat via regeltjes en ik moest een gesprek aanvragen met mijn Residence Life Coördinator. Even gebeld en een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Ik heb daar de situatie uitgelegd en verteld dat ik een lichte slaper ben, mijn huisgenoot snurkt en ik behoefte heb aan wat meer privacy. Daarop besloot zij mijn formulier te ondertekenen zodat ik officieel was toegestaan het formulier in te leveren. Geen idee wat ik er verder van moet verwachten, want na een aantal mensen te hebben gebeld bleek het vrijwel onmogelijk hier uitsluitsel over te krijgen en kan ik alleen maar afwachten. Alsof mijn huisgenoot het begrepen heeft is het gesnurkt hierna ineens verstomd en is mijn nachtrust weer op peil. Verder brengt hij zijn tijd vooral door in bibliotheek en zit hij hier alleen maar hard te studeren in slaapkamer.

Deze week ook eens begonnen met wat lichamelijke inspanning om de gezellige avondjes te verwerken. Op de Olympic Oval ben ik er achter gekomen dat ik toch niet de nieuwe Rintje Ritsma ben. Wel erg leuk om een paar rondjes te rijden op een van de snelste ijsbanen van de wereld en als student gratis toegang.

Ook werd ik uitgedaagd om een potje squash te spelen. Ongeveer twee uur gespeeld en een Canadees van de baan geslagen, maar helaas bleek Thomas uit Oostenrijk te sterk en kon ik de Nederlandse eer niet hoog houden. Natuurlijk vraagt dit om een revanche en na een avondje in de Den staat er nu echt iets op het spel. De verliezer is de persoon die zijn zangtalent mag tonen op de komende karaoke en de winnaar ontvangt een pitcher bier. Dit laatste moet met de Canadese woekerprijzen niet onderschat worden.
Daarnaast lid geworden van de skiclub voor $5,- want die hebben een redelijk goede aanbieding voor een skitrip in november. Afgelopen vrijdag was de meeting in de Den met gratis eten en drinken. Omdat ik eerst een bespreking had voor het basketbalteam kwamen Hilde en ik wat laat aan op deze bijeenkomst. Bij het drinken van een biertje werden vergezeld door Quirijn, een Nederlandse jongen die we eerder eens waren tegengekomen. Helaas waren zijn opgedane vrienden niet echt geslaagd. Nadat een van hen ongeveer een half uur lang aan het zeuren was dat hij seks wilde met Hilde, was het leuk geweest. De skiclub was toch niet helemaal wat wij er van verwacht hadden.

Daarnaast had de IBSA, de studentenvereniging voor internationale studenten aan de Haskayne School of Business, een (hiking)tripje naar Banff georganiseerd. Voor $30,- inclusief vervoer, diner en één gratis consumptie kon dit geen slechte deal zijn. Bergschoenen weer uit de kast gehaald en vol goede moed op pad. 22 Graden aan een strak blauwe hemel is natuurlijk het beste weer wat je kunt hebben op zulke dagen en met twee traditioneel gele schoolbussen gingen we op pad. Onderweg gezien dat Canadezen best idioten zijn, want een luid toeterend busje kwam langsgereden en een blik naar links gaf uitzicht op een behaard achterwerk van een idioot, ook een goede morgen!
De hike was niet bepaald spectaculair. Deze had ik in de regen al eens afgelegd en met een groep van 90 mensen is het eigenlijk gewoon file lopen. Het plaatsje Banff vind ik weinig bijzonder. Het is heel kitch en alleen geschikt voor de echte toerist die op zoek is naar een “I survived the Rockies” T-shirt nadat deze in een touringcar door het gebied zijn vervoerd.

Dus dan maar een biertje drinken in een van de pubs. Het diner was een rommelig buffet waarin de rij vakkundig werd omzeild door de grote pizzadoos maar in z’n geheel naar de tafel te halen. Als Mozes niet naar de berg komt, komt de berg wel naar Mozes. Alles bij elkaar wel voldoende voer naar binnen kunnen werken en voor de schamele dertig dollar mag er natuurlijk niet geklaagd worden.
Daarna werd het nachtleven van Banff opgezocht. Om negen uur kwamen we aan bij de eerste club waar ik de naam alweer van vergeten ben. De verlichting op standje “closing time” en zachte loungemuziek zijn niet echt de gangmakers. Na het nuttigen van het gratis biertje en een half uurtje hangen kwam de boel voorzichtig los. De DJ was gearriveerd en her en der werden mensen de dansvloer opgesleurd om hun kunsten te laten zien. Natuurlijk werd mijn passieve gedrag niet getolereerd en was ik ook het bokje. Sowieso zal ik nooit fantastisch dansen maar met drie druppels alcohol zijn mijn heupen zeker niet gesmeerd. Enigszins houterig geprobeerd het dansfestijn te ontsnappen, maar een aantal keer werd ik dan weer teruggesleurd. Een geforceerde plaspauze werd uiteindelijk ingelast om een iets te fanatiek dansende Thaise af te schudden. Later doorgegaan naar een andere club en toch weer een erg leuk avondje gehad. Op de terugweg naar de bus was ik een Mexicaans meisje stoer aan het vertellen dat ik nog wel een woordje Spaans kon. Natuurlijk werd dat direct even getest en viel ik door de mand.
Daarna de bustocht terug naar Calgary die uiteraard nog even werd onderbroken voor een gevalletje “frikadel met slagroom” oftewel overgeven in de bus.

Deze zondag eens even lekker uitgeslapen en het park opgezocht om te genieten van de zon. Het weer is namelijk omgeslagen van een aantal dagen met een graad of 3 naar 24. Heel onvoorspelbaar allemaal.
In het park de Lonely Planet doorgespit en voorzichtig plannen gemaakt om met auto te huren en een lang weekend de bergen in te gaan. Ik wil graag weer de bergen in een paar leuke avondjes aan het kampvuur doorbrengen.

Kick off

Zo heette het feest wat ter ere van het 40-jarig bestaan van de University of Calgary gegeven werd. Kaartjes krijgen was wat ingewikkeld, maar enig doortastend werk in de campuskroeg “The Den” door Hilde zorgde voor voldoende kaarten.

Zaterdagochtend veel te vroeg op om naar het stadion te gaan. Om tien uur stond een pannenkoekenontbijt op het programma. Uiteraard werd naast de pannenkoeken een overheerlijke hamburger op de bordjes gegooid. Voor deze traktatie heb ik vriendelijk bedankt en ik heb me op de pannenkoekjes gestort. Na een beetje rondgelopen te hebben op tussen de stands van de verschillende faculteiten richting de ingang van het stadion gelopen, want het was tijd voor de footballwedstrijd tussen de Calgary Dino’s en The Alberta Bears. In de brandende zon was het best grappig om de hele show rond de wedstrijd te bekijken en proberen de regels van het spelletje te begrijpen. Nadat er twee uur gespeeld was bleek deze sport alleen voor zeer geduldige kijkers te zijn, want de wedstrijd was op dat moment nog maar voor de helft gespeeld. Langzaam bradend in de zon tikte de klok langzaam terug en nadat er ruim drie uur gespeeld was maakt de Alberta Bears in de laatste paar seconden de winnende treffer. Nee, ik geloof niet dat dit mijn favoriete sport gaat worden en ik heb me daarom ook maar gelijk ingeschreven voor het basketbalteam en ga volgende week vrijdag mijn kunsten proberen te laten zien.

Zaterdagavond het uitgaansleven van Calgary voorzichtig opgezocht en na een biertje in kroeg beland in “Cowboys”. Zoals de naam al doet vermoeden een tent die wel wat Western in zich heeft en waar op bepaalde momenten ook een gezellige line-dance werd ingezet. Deze plek laat zich omschrijven als een Western uitvoering van de Baja Beachclub. Mensen die hier zijn geweest kunnen zich wel iets voorstellen van wat ik bedoel…
Prima avondje gehad en de promotieactie “bier voor $0,25 op donderdagavonden” betekent dat een volgend bezoek niet uitgesloten is.
Mijn Canadese buddy keek me overigens hoofdschuddend aan toen ik vertelde daar te zijn geweest, al bleek even later dat hij zelf ook een geregeld bezoeker is.

Deze week zijn de eerste colleges. Deze universiteit is enorm informeel wat onder andere naar voren komt doordat je de professoren met de voornaam aanspreekt. De groepen zijn ook niet al te groot. Mijn colleges waren tot nu toe met maximaal 70 personen, maar over het algemeen ligt de groep rond de 30-40 man. Ik ben wel even geschrokken van de enorme hoeveelheid opdrachten die er aan de vakken gekoppeld zitten. Ieder vak heeft een groepsopdracht met presentaties en een berg leesplezier in de vorm van boeken en artikelen. Dieptepunt was wel het vak Marketing Research. Ik kwam terecht in een groep met zes andere studenten en het niveau was wel erg basic. Ik heb dan ook een verzoek gedaan een seminar te doen op graduate niveau.

En dan was er ook nog eens de gratis wekker van de universiteit. Begin ik langzaam te wennen aan de snurkende huisgenoot en het slapen op één kamer, gaat om zes uur ’s ochtends het brandalarm af. Ondanks mijn ochtendhumeur toch ook mijn Indische huisgenoot wakker geschud. Tegen alle voorschriften in opende ik natuurlijk direct de voordeur om te kijken of ik rook zag, niks aan de hand dus vond ik dat alle belangrijke dingen als paspoort en laptop wel binnen mochten blijven. Warme trui gepakt en als een van de laatste arriveerde wij buiten waar de herrie nog even bleef doorgaan. Na een tijdje vertelde een beveiligingsman dat we zodra het alarm stopte weer terug naar binnen mochten.
Natuurlijk besloot mijn huisgenoot het direct weer op een snurken te zetten en was m’n nachtrust alsnog verpest.

Hiking

De afgelopen anderhalve week was enorm druk. Een aantal dagen in de overweldigende Rocky Mountains om te hiken en het intrekken in mijn appartement op de campus.

Daar zaten we dan in een busje zoals in the A-team, op weg naar de Rocky Mountains.
De afgelopen dagen waren erg warm geweest en hier was dan de omslag. Op weg naar het plaatsje Banff heeft het continu geregend en zette de gids/chauffeur/kok/pyromaan heel toepasselijk het The Beatles op met “Yellow Submarine” met als toevoeging dat we “Yellow” moest vervangen door “White”, ons busje was namelijk wit…
Die dag weinig gehiked want dankzij de regen was dit niet echt een optie. Wel aardig wat rondgereden door het gebied en veel wildlife gezien. Opeens stonden een aantal auto’s stil aan de kant van de weg en wees de gids naar de kant van de weg; Grizzly beren! Uiteraard zijn we direct gestopt om deze wat beter te bekijken en foto’s te maken.

De volgende dag bij het opstaan was de lucht weer blauw. Heel optimistisch liep ik in een T-shirt naar buiten. Hier gleed ik bijna uit over de met ijs bedekte grond, koud!
Zeker omdat ik wist dat we met een groep zouden gaan raften en je daar behoorlijk nat bij wordt. Bij het raftcentrum aangekomen werden we behoorlijk aangekleed met een wetsuit, laarzen, fleesetruien en een windjack. Uiteraard kon een reddingsvest en helm hierbij niet ontbreken.
De eerste stap in het water gaf al aan dat dit goed koud was. Even vragen bij begeleider leverderde “4 graden Celsius” op. Na 2 uur allerlei stroomversnellingen over te zijn gespoeld kregen we de kans om nog even goed nat te worden, vrijwillig uitstappen. Omdat ik me niet wilde laten kennen ben ik natuurlijk ook uitgestapt en geloof me, ik was erg blij met de warme chocolademelk die op ons stond te wachten bij terugkomst. Later die dag nog een stukje gehiked in de bergen, erg bijzonder hier.
Later die dag naar het hostel gereden. Dit was een redelijk simpel hostel, maar wel uitgerust met een hot tub. ’s Avonds dan ook erg relaxt in het warme water gezeten.

De derde dag stond dan een echte klim om het programma. Ik was alle dagen opgetrokken met een meisje uit Australië en we liepen dus met z’n tweeën naar boven. Na 5 minuten werd ze al een beetje stilletjes en begon steeds langzamer te lopen. Ik besloot maar aan te haken bij iemand anders. Li an, een jongen uit Taiwan. Hij liep een mooi tempo en na een tijdje zagen we wat sneeuw op de weg liggen, het begon hier toch echt wat hoger te worden. Aangekomen bij de top hadden we een spectaculair uitzicht over de Rocky Mountains. Ik had de avond ervoor met een Canadese vrouw staan praten en die vertelde me dat ik boven op deze top Joe moest groeten. Ik dacht dat dit een mythe of zoiets zou zijn, maar boven aangekomen bleek er een wachttoren voor de brandweer te staan waar een oude man uitkeek voor bosbranden. Joe begroet iedereen die boven op de top komt en wil met iedereen op de foto voor z’n eigen fotoboek en vroeg iedereen zijn gastenboek te tekenen.

Voordat we verder op pad gingen een snelle douche gepakt in het hostel, want in het volgende zou geen stromend water zijn. Dit hostel was namelijk in de middle of knowhere en zonder stromend water en electriciteit. We kregen een uitgebreide uitleg voordat we onze spullen konden installeren, want dit was een gebied waar vaak beren worden gesignaleerd. Er mocht absoluut geen eten in de slaapverblijven terecht komen en bij het rondlopen in het donker was enige oplettendheid vereist. Leuk detail hierbij was dat de toiletten op 30 meter van de slaapverblijven was.
’s Avonds werd het kampvuur aangestoken en kwamen de Taiwanese meisjes in actie met hun camera’s. Tip voor alle Westerse mannen, als je een ego-boost nodig hebt, ga met een groep Aziatische meisjes op een tour. Ik sta ongeveer een keer of 50 op de foto met alle kleine meisjes en werd keer op keer geroepen met “need handsome guy”.
Ondanks het ontbreken van stromend water en elektriciteit beschikte dit hostel wel over een houtgestookte sauna aan een stromend beekje. Heerlijk in de warme sauna en daarna afkoelen in de beek ernaast. Helaas verloor ik daar even de grip en werd ik paar meter meegesleurd in het water. Een kneuzing rond mijn heup en een flinke blauwe plek waren het resultaat. Ik heb daarna de Aziaten even geholpen en ze goed vastgehouden tijdens hun dompeling. Ik was bang dat we anders met een paar minder op pad zouden gaan de volgende dag. Terug aangekomen bij het kampvuur bleek de tam tam hier ook goed gewerkt te hebben. Doug de tourguide vroeg me met een grote grijns of ik lekker gezwommen had…
Onder het genot van een biertje uitgelegd dat ik inderdaad genoten had van de duik en een mooi avondje aan het kampvuur gehad.

De volgende dag stonden weer een paar mooie hikes voor de boeg en zijn we doorgereden richting Jasper. Ook hier weer in een simpel hostel zonder douche, back to basic!
Natuurlijk mocht ook hier weer een mooi kampvuur worden gestookt. Dit werd een erg gezellig avondje. Een berg onzinnige dingen aan het kampvuur en nadat Doug en ik nog overbleven om een uurtje of half 5 besloten ook wij dat het tijd was te gaan slapen.
’s Ochtends opstaan viel dan ook wat zwaarder dan de voorgaande nachten. Gelukkig had ik goede afspraken met het Australische meisje, zij maakte elke ochtend lunch voor ons allebei. Enigszins slaperig stapte ik in de bus en gelukkig stonden er wat minder zware hikes op het programma. Wel weer een aantal mooie beesten gezien en ons lunch gegeten aan prachtig meer.
Die avond zouden onze Aziaten zorgen voor het eten. Een fantastische maaltijd hadden ze bereid en helaas betekende dit ook de laatste avond van mijn tour. De volgende ochtend zouden we met een aantal korte stops doorrijden naar Calgary…
Ik had nog een grote koffer staan in het hostel waar ik in Calgary had geslapen. Doug bood me daarom aan om eerst naar het hostel te rijden en me daarna af te zetten bij de universiteit, dat scheelde me een berg sjouwen. Ook even telefoonnummers uitgewisseld want we vonden allebei dat we nog maar eens een biertje moeten gaan drinken. Ook met de Australische gegevens uitgewisseld want die komt over een aantal weken nog terug naar Calgary.

Hier nog een aantal foto's van het hiken:

Aangekomen bij het universiteitsterrein kon ik gaan inchecken voor mijn kamer. Sleutels in ontvangst genomen en door het ingewikkelde gangenstelsel naar mijn gebouw gelopen. Op de deur stonden twee namen en ik begon al nattigheid te voelen. Binnengestapt en jahoor daar stond Arun, mijn huisgenoot uit India. Aardige jongen maar bij het verkennen van het appartement zag ik één slaapkamer met twee bedden. Ja hoor, de komende vier maanden wordt gezellig met twee man op een slaapkamer bivakkeren. De eerste nachten ben ik er al achtergekomen dat hij flink snurkt, helaas…
Het appartement is verder erg prima en na de aanschaf van pannen, borden en nog meer onzin kan ik hier best een tijdje leven.

De universiteit is overgeorganiseerd. Bij de introductiedag voor internationale studenten hebben we iedere detail van de universiteit en de lessen te horen gekregen. De mevrouw van het International Student Centre voelt zichtzelf als de mamma van de studenten en ze heeft ongeveer 100 keer verteld dat we altijd mogen komen uithuilen. Een gerustellende gedachte, maar ik geloof dat ik voor pas. Ook werd uitgelegd dat we zeker last gingen krijgen van een “Culture Shock” en wat hier de oplossingen voor waren. Natuurlijk mochten we komen uithuilen bij haar bureau! Wel een aantal andere studenten leren kennen en ik geloof dat het wel leuk gaat worden hier. ’s Avonds wel de culture shock ervaren toen we wat wilde gaan drinken in The Den, de Campus kroeg. De Canadese studenten zijn wel heel erg stereotype. De jongens opgepompt in de sportschool en erbij lopend als een pauper. De meisjes helemaal opgedirkt, erg grappig! Voor de kroeg stond een enorme rij wachtende mensen want er was een feest en dus maar even gepast voor de drukte.

De volgende dag ingestapt in de introductiedag voor eerstejaars studenten. Dit was wel een deceptie. Ik voelde me met m’n 25 jaar wel erg oud tussen alle 18-jarige die net losgelaten waren door hun ouders. Een aantal té kinderachtige spelletjes op de vroege ochtend zorgde voor enige irritatie van mijn kant. Ik ben nou eenmaal niet echt een ochtendmens en was nog aan het genieten van mijn koffie..
Daarna de meeting in het grote indoor stadion. Holy crap, dit is wel even iets anders dan het sportcentrum van de Erasmus. In American/Canadian style werd dit een hele show en ik kan vertellen, er zijn een heleboel eerstejaars studenten hier!
Tijdens de rondleiding over de campus zag ik twee meisjes zitten die ik even had gesproken op de eerste dag en ik besloot dat dit een goed moment was om uit het programma te stappen. Even gezellig gepraat en afgesproken ’s avonds even wat te drinken. Later die middag met Hilde, de andere Nederlandse student even richting Downtown gegaan en wat gedronken op het terras, want het is hier nog steeds een graad of 25. Na een tijdje sloot een Canadese man bij ons tafeltje aan en hebben we even wat gesproken. Op een gegeven moment werd het gesprek verlegd naar een of ander computerspel en haakte wij als Nederlandse delegatie af. We hadden ook wel een beetje honger gekregen en het werd dus tijd om te vertrekken.
Vlak voor dit vertrek werd aangesproken door twee Duitse jongens die in de pizzatent naast ons zaten en ook het enorme Canada blijkt een klein wereldje. Deze jongens had ik gesproken tijdens een van de geweldige kampvuren en we hebben even bijgepraat.

Alcohol wordt hier alleen verkocht in Liquor Stores en we wilde toch wat biertjes meenemen voor op de campus. Nadat we door iedereen de verkeerde kant op waren gestuurd, het toch eens gevraagd aan een junky/alcholist. En je raadt het al, die legde het perfect uit…
’s Avonds even wat gegeten in The Den en later een biertje gedronken met wat andere internationale studenten.